Maandag 27 juli 2015

Vandaag was het bijna misgegaan (een dramatisch begin van het verhaal is altijd goed voor de aandacht).

Het is onze laatste dag in Saint Antonin. Morgen pakken we de boel weer in en rijden richting regen. Hier is het snikheet en dus zou het zwembad de juiste plek zijn om een evaluatief momentje te hebben. Maar neen, mevrouw Oonk wilde graag nog wat van de omgeving zien. Te voet.

Er loopt een professioneel wandelpad naast de camping. Zo’n route van Leeuwarden naar Kaapstad, of iets dergelijks. Er komen weinig mensen langs, maar gezien de lokale temperatuur begrijp ik dat wel.

Enfin, wij zijn bikkels en dus gingen we rond het middaguur (!!!) op pad. Het voetpad ligt keurig in de schaduw en we maakten lekker wat koele kilometers. Op enig moment wil je dan ook weer terug, want de Tafelberg zit dit jaar niet in het reisschema.

Na ampele overwegingen (anderen noemen het echtelijk geharrewar) besloten we met een omweg terug te gaan en niet hetzelfde pad te nemen. De alternatieve route liep wel over de open vlakte (zon, zon, zon) en dwars door akkerbouwgebied. Met enige regelmaat moesten we door stekelige haagjes kruipen, of over muurtjes klauteren.

Met de camping op zichtafstand hadden we nog een laatste hindernis te nemen. Ik ging voorop en klom overmoedig op een stenen afscheiding tussen een mais- en een graanveld. Het was de bedoeling om met een soepele sprong aan de andere kant neer te komen, maar net op tijd zag ik die vuistdikke adder liggen…. Getverdekkie.

NB.: als je nou een close-up van die slang had verwacht…. Zo’n held ben ik niet!