Er is weer een leenhond binnen gebracht. Deze is anders dan de andere. Hij luistert namelijk niet. Dat is weliswaar verklaarbaar, want het dier zit in z’n puberteit en dat zijn lastige jaren voor een hond. Ook voor z’n baasjes trouwens…

Hier ligt een mooie taak….

Het blijkt geen optie om Bommel los te laten tijdens de wandeling door het moerasgebied achter ons huis. Zoals je weet heb ik gisteren de gang nog gedweild en de kamer een opknapbeurt gegeven. Een dergelijk hoogtepunt in mijn carrière als huisman laat ik niet binnen een minuut verkwanselen door een gastbeest. Nu nog even geen modderrommel van Bommel.

Leenhond lokkers

Bovendien is het maar de vraag of deze leenhond zich weer komt melden als je ‘m roept. Ik denk eerlijk gezegd van niet. De lokkoekjes vindt ‘ie zeer aantrekkelijk, maar een andere hond, of passerende konijnen zijn nog veel leuker.

Bommel wil ook niet keurig naast je lopen. Hij trekt als een wilde aan z’n lijn. We zijn niets gewend op het gebied van leenhonden, zo blijkt. Die andere logé’s zijn buitengewoon voorbeeldig. Je hebt er eigenlijk geen omkijken naar, maar dat heb ik nu pas in de gaten.

Tijdens ons ommetje vliegt deze hond alle kanten uit, met als gevolg dat ik steeds de lijn vast moet houden. Mevrouw Oonk heeft er de kracht niet meer voor…

Een heer moet ook alles alleen doen….

Kranig karakter

Je zult -na deze klaagzang- waarschijnlijk denken dat ik hartstikke blij ben dat de echte bazen van Bommel vanavond hun huisdier weer op komen halen. Het tegendeel is waar. Ik houd van dit soort wildebrassen. Over een jaartje zal ‘ie ongetwijfeld een brave goedzak zijn. Kijk maar eens naar z’n ogen: de diervriendelijkheid spat er van af…

Fijn dus dat ‘ie nu nog wat karakter toont. Met een beetje mazzel is er nog tijd genoeg om bezadigd, oud en stram te zijn.

Als je begrijpt wat ik bedoel….

De citaten in dit stuk heb ik geleend van Marten Toonder. En van ‘Geer & Goor’ natuurlijk. Met dank.