1 februari 2014, dag 32: De laatste tijd zijn er containers vol ‘oude meuk’ uit huis vertrokken. Er heeft zich een bijzondere vorm van ontruimingsdrift aan me opgedrongen. Toch zijn er ook zaken die blijven, ook al zijn ze onbruikbaar of sterk gedateerd.

Zojuist kwam ik een cameralens tegen die m’n vader ooit heeft gekocht (voor de liefhebbers: Minolta AF 35-105 (3,5-4,5)). Ik heb al vaak met dit glaswerk bij een fotozaak gestaan, om het in te ruilen tegen iets nieuws. Iedere keer keek de verkoper een beetje blij en zei dat het wel een mooie lens was. De inruilprijs kwam voor mijn gevoel nooit overeen met die constatering. En dan nam ik ‘m weer mee naar huis.

Enfin, vanochtend lag de lens dus weer eens in de weg. Ik heb ‘m op m’n gloednieuwe camera geschroefd en ben naar de achtertuin gelopen. Om kort te zijn: ik heb niets aan dit ding. De lichtmeting klopt voor geen meter. Je moet ongeveer tien stappen onderbelichten om nog een beetje doortekening in de foto te krijgen. Maar goed, als je dat eenmaal weet, dan valt er mee te fröbelen. De scherpte is fenomenaal. Moet je nou eens kijken hoe goed de details overeind blijven. Je wilt de druppels bijna aanraken.

Conclusie: de lens ligt weer keurig verpakt in de kast en gaat voorlopig zeker de deur niet uit…