Woensdag de 5e: ’t Is vreemd. Met enige regelmaat dwaal ik rond door de wereld van de sociale media. Het aantal foto’s van honden, katten en kanariepietjes is overweldigend. Iedere keer als ik zo’n plaatje krijg voorgeschoteld, vraag ik me af: waarom? Wat is de reden dat we massaal onze huisdieren delen met de rest van de wereld? Een echt antwoord heb ik niet.

Het zal te maken hebben met de aanklevende emotie. Zo’n beest vertegenwoordigt immers een stukje van ons dagelijks geluk. Dat moeten anderen zien. “Kijk: dit hoort bij mij. Leuk toch?!” En verder is het lekker makkelijk. Een huisdier laat zich eenvoudig portretteren. Je schiet een fiks aantal foto’s en er zit er altijd wel één tussen die je virtuele vrienden een opgestoken duimpje zullen geven. En zo krijg je -via de hond of kat- zelf ook weer wat positieve aandacht. “Leuk toch?!”

Ooit heb ik me voorgenomen om geen beestenplaatjes op mijn tijdlijn te zetten. Dat voornemen is gesneuveld. Leenhond Jillian wil ik ook delen. Niets menselijks is mij vreemd…