Maandag 20 april 2015
’t Begon best geinig: ik kreeg vanochtend in alle vroegte een sms’je van de jongste zoon met een panoramafoto. Hij ging naar z’n werk en had een plaatje gemaakt van de straat voor ons huis.

Nou ja, je ziet het: veel water op een plek waar het niet hoort.

Ik m’n bed uit, want dit was voer voor NU.nl, of het hoofdonderwerp van het vroege Journaal. De foto moest dan wel iets dramatischer worden dan de plaat van zoonlief. Kop: “Hamseweg Hoogland overstroomd door leidingbreuk” (voor NRC) en “Wordt Hoogland ooit weer droog?” (voor de Telegraaf).

Het gaat in de journalistieke fotografie allemaal om het kader dat je kiest. Hier lijkt de sushi-shop van de buurman onder water te staan. Dat leek me spannend genoeg voor publicatie in meerdere media. Goed, missie geslaagd, ik weer terug naar huis.

“Eerst een kop koffie”, nam ik me voor en dan de zaak uploaden naar alle nieuwsredacties. En toen begon het grote ongerief, want koffie zetten zonder water gaat niet. En mijn dag kan niet beginnen zonder koffie. Zo simpel is het wel.

Met het laatste restje overmoed, heb ik nog wat grappig bedoelde tekstjes op Facebook gezet. Dat er nog een zandstrand gestort zou worden en dat de parasollen in aantocht waren, maar daarna werd ik chagrijnig bij gebrek aan cafeïne.

Gelukkig had ik al om negen uur een afspraak in de stad. Daar kon ik koffie krijgen…

Normaal gesproken rijdt de stadsbus door ‘onze’ straat. Vanochtend dus niet. M’n auto stond ingeklemd tussen brandweerwagens en het materieel van het waterleidingbedrijf. Ongedouched moest ik dus op de fiets. Het humeur werd alsmaar slechter!

Toen ik uren later weer thuis kwam, was het water weg, maar daar is ook alles mee gezegd. De overalls van Vitens zwierven als mieren door de buurt. Het water zou nog tot ’s avonds afgesloten zijn.

En de berg strandzand lag er echt, maar niet zoals ik had bedoeld.