Donderdag 24 april: Een tijdje geleden vroeg iemand of ik wilde deelnemen aan een kunstenaarsgroep. Dat was een dingetje om over na te denken. Ik voel me fotograaf, of schrijver, maar zeker geen kunstenaar. Kunstenaars doen namelijk onbegrijpelijke, intelligente, elitaire en diepgravende zaken. Ik niet. Ik doe wat ik leuk of belangrijk vind. Punt.

Morgen hebben we onze eerste officiële bespreking. Het gaat om een klein clubje kunstenmakers. Er zit nog een andere fotograaf bij, een beeldhouwer, een sieradenmaker, een liedjesschrijver, een schilder en een taaltalent. Ik tel tien namen van mannen en vrouwen. Sommigen ken ik en daar heb ik een hoge pet van op. Maar wat doe ik daar?

Vandaag nam ik een uurtje om me voor te bereiden op de ontmoeting. De eerste vraag die om een antwoord schreeuwde was: waarom fotografeer ik eigenlijk? En als ik dat al weet, waarom zou ik dan in de categorie ‘kunstenaars’ vallen?

Ik zet mijn mindmap even op een rij, want dan kun je me beter volgen:

• het ‘nu’ bewaren voor later (herinnering)
• een verhaal vertellen (wat zie je allemaal)
• de wereld mooi maken/vastleggen
• leren bewuster te kijken/beter registreren
• creatief zijn/creëren
• anderen laten delen in mijn verwondering
• de uitdaging I: het ‘juiste’ moment vangen
• de uitdaging II: het uiterste van de techniek vragen
• met plezier bezig zijn
• bewust in het ‘nu’ zijn (ontspannend)
• actief onderdeel zijn van een steeds visuelere wereld
• beelden spreken meer mijn gevoel aan dan woorden

Zo’n lijst maakt je niet opeens tot een artistiekeling. Sterker nog: het kunstenaarschap leek verder weg dan ooit. OK, het woord creativiteit komt in het lijstje voor en mijn drang om anderen daarmee lastig te vallen ook, maar veel meer kan ik er niet van bakken. Ik denk dat ik morgen maar even afwacht en stiekem aan die anderen vraag hoe zij het toch tot kunstenaar hebben geschopt.

Toen kwam het volgende probleem. Ik moet ook een eigen ‘werk’ meenemen. In die kringen heet dat namelijk niet gewoon ‘foto’, maar ‘een werk’. Dat zal wel zijn om te voorkomen dat het kunstenaarschap al te vrijblijvend en leuk lijkt. Het is gewoon ‘werk’.

De rest van het uur heb ik besteed aan het uitspitten van m’n plaatjesarchief. Ik kwam uiteindelijk terecht bij de rode muur hier boven. De foto heeft ooit in een woningzaak gehangen en ik had ‘m speciaal voor die gelegenheid de titel ‘raamvertelling‘ gegeven. Het is wel een prettig idee dat ik in ieder geval iets bij me heb met een titel…

Het is een foto die ik maakte in Italië. In eerste instantie zag ik alleen de nostalgische kleuren. Daarna pas de vervreemdende en humoristische lagen. Kijk maar even mee: het is een oude, stenen muur waar een raam in heeft gezeten. Iemand heeft dat raam dichtgemetseld maar de buitenmuur niet glad gemaakt (luiheid, gebrek aan stenen, creativiteit?). Je blijft de contouren zien van het oorspronkelijke gat. Daar heeft vervolgens weer iemand een tekening op gemaakt, zodat je de indruk krijgt dat er iets achter het gat zit, namelijk een woonkamer of zo.

De helft van de illustratie bestaat uit een openstaande deur. Het was eenvoudig geweest om alleen een interieur te tekenen, maar nee, er moesten dikke, stalen tralies voor. Volstrekt onnodig, want je kon toch niet door het gat heen. Hoe verzin je het?

Door de ouderdom ontstaat er inmiddels langzaam weer een opening. Een deel van de tekening en de muur is al verdwenen. Het is eigenlijk wachten op een nieuwe bewoner die er weer een echt raam in zet.

Tot slot nog een gedenkwaardig detail: de boerderij waar ik dit plaatje maakte, stond leeg. Het gras reikte tot aan m’n knieën. Ik was ijverig met de compositie bezig en deed een stapje naar achteren. Op dat moment siste er luidruchtig een slang tussen m’n benen door. Het schijnt dat ontberingen en verschrikkingen van gewone mensen kunstenaars maken. Misschien is er nog hoop….