Vrijdag 3 mei (weekend): Zonet zat ik in de achtertuin even wat te zitten. Gewoon, lekker niks: kopje koffie erbij en met het hoofd in de laatste zonnestralen. Blijkbaar vond een merel dat heel gezellig en zij (het was een vrouwtje) begon ijverig pieren uit de grond te trekken. Dat speelde zich af op een halve meter van mijn voeten.

Het is ongelooflijk hoe dat werkt. Zo’n vogel hipt wat rond, steekt met een noodvaart de snavel in het zand, komt weer overeind en dan hangt er zomaar een pier uit. Ik vond het prachtig allemaal, zoveel natuurlijke bedrijvigheid. Iedere keer vloog de merel een minuutje weg, waarschijnlijk om het kroost te voeden en vervolgens herhaalde het ritueel zich, wel een keer of vijf. Ik zat me zo te vermaken dat het me de moeite waard leek om de camera even te halen. Ik weg dus en meteen weer terug. Wat denk je wat? Juist, geen merel meer te bekennen. Ik heb wel een kwartier doodstil in de tuinstoel gezeten en maar wachten op mevrouw. Uiteindelijk streek ze weer neer aan m’n voeten, zag de camera en was weg. Einde verhaal. Eén foto kon ik maken. Kijk eens welke afschuw er in de ogen van m’n voormalige vriendin geschreven staat. Blijkbaar zat heur haar niet goed of zo, want ik heb het beest niet meer teruggezien.

Oh ja, dan nog wat anders: vanavond heeft Sacha de Boer voor het laatst een uitzending van het Journaal gepresenteerd. Ze gaat zich volledig storten op de fotografie en “volgt daarmee haar hart”, zoals ze een uurtje geleden zei. Het onderstaande portret heeft ze zelf gemaakt. De verhoudingen van het origineel zijn een beetje anders, maar ik kon het niet laten om er een vierkante uitsnede van te maken. Einde van een tijdperk, lieve lezer!