28 juni 2013: De dag die ik wist dat zou komen is eindelijk hier (vrij naar het koningslied). Ik wist het al twee jaar. Niet dat die dag vandaag zou komen, maar wel dat ‘ie zou komen. En het is ook nog niet helemaal zeker, maar wel voor zo’n vijftig procent.

Nou goed, m’n baas heeft me dus verteld dat ik boventallig ben. Dat betekent dat m’n werk eindigt. In september is er nog een kans dat ik een andere baan krijg aangeboden, maar de officiële status op dit moment is toch wel dat ik op 1 januari op straat sta. Dat is -na dertig jaar bij dezelfde baas- wel een vreemde gewaarwording. Een reden ook om eens rustig met de benen op tafel te gaan liggen. Is het heel vervelend? Biedt het kansen? Ben ik nou verdrietig, of plotsklaps ongelukkig?

De wetenschap dat de komende tijd honderden collega’s bij de publieke omroep hetzelfde lot wacht, stemt tot nadenken. Velen hebben met hart en ziel gewerkt aan prachtige programma’s, of ze zorgden dat alle randvoorwaarden tiptop in orde waren. Kijkers en luisteraars zijn tevreden. De waardering voor onze ‘producten’ is steevast hoog. Toch is er weinig (politiek) draagvlak voor het behoud van al die energie en creativiteit. We moeten fiks bezuinigen en dat lukt alleen als je banen opheft en mensen wegstuurt.

Het resultaat is heftig en het brengt onzekerheid met zich mee, maar ik kan niet zeggen dat ik er op dit moment onder lijd. Dat kan nog komen als die laatste vijftig procent hoop ook verdwenen is, wie weet…

Eén ding is zeker: het geeft een heel apart gevoel van binnen (vrij naar Corry Konings).

Oh, en als je nog een leuk baantje weet… Iets met fotografie, voice-over, een crossmediaal projectje, of heb je een media-adviesje nodig? Mail me. Vanaf nu kunnen we het er eens rustig over hebben. Da’s dan best weer leuk, vind ik.