14 Juli 2013: Iets verderop in de straat staat bluescafé De Noot. De eigenaar is Henk Hak. Henk is een held! Hij haalt de leukste artiesten naar Hoogland. Mijn favoriet Jan James stond al eens op het kleine podium en ook de legendarische Snowy White. Op de dag na 31 maart zou zelfs Eric Clapton komen optreden. Het werd een avond met veel videomateriaal, maar de grap was dik in orde.

Behalve een café heeft Henk ook al drie jaar een heus festival met een keur aan (internationale) artiesten. Henk is dus OK, maar zoals bij iedere held zit er wel ergens een smetje op het blazoen. In de beginjaren van De Noot serveerde Henk ook eten aan zijn gasten. De menukaart zat geplakt aan de binnenkant van LP-hoezen, het liefst dubbelalbums. Het kon dus zijn dat je Hotel California kreeg aangereikt om een patatje met kipsaté te bestellen. Dat was niet het ergste. Mijn hart brak pas als de warme kom tomatensoep op een prachtige 33-toerenplaat werd gezet. Het vinyl smolt waar je bij zat. Gelukkig doet Henk dat al lang niet meer.

Vanmiddag was ik even aan het strand. Bij zo’n strandhuisje waar de duinen van Zandvoort vol mee staan, zat een vriendelijke oude reus. Hij was een jaar of zestig met lang, vet haar, een donkere zonnebril op z’n bruine kop en een snor waarvan de uiteinden -langs de mondhoeken- zeker tien centimeter naar beneden groeiden. Echt een toffe peer met z’n roots in de jaren ’60. We hebben nog even leuk staan praten.

Ook hij was doorgeslagen. De vijftien vierkante meter van z’n strandtrots was afgebakend met LP’s, singles, 78-toeren platen en zelfs cassettebandjes. Het is waarschijnlijk hun grootse liefde voor muziek die deze mannen tot foute daden brengt… Het zij ze vergeven.