Woensdag de 18e september: Vandaag heeft de schilder z’n eerste kwast gezet tegen de achtergevel. Door nonchalance, luiheid en een ongemakkelijke vorm van onbereikbaarheid was het onderhoud er de laatste jaren wat bij ingeschoten. Daar kreeg ik wel voor op m’n kop. Met grote liefde sprak de schilder over zijn vak en de materialen die hij onder handen neemt. Dat prachtige houtwerk had ik dus ‘verslonst’. ‘Een schande’, want er zat echt een eind aan de restauratiemogelijkheden. Nu zou het nog net gaan, maar o wee, niet nog een keer…. Alles is nu mooi geschuurd en er zit een eerste laagje lak over de kozijnen.

Mijn tweede goede voornemen deze week is geboren: volgend jaar april sta ik op de ladder om met een zacht sponsje de winter van het houtwerk af te wrijven en zoete woordjes te fluisteren. ‘Dit mag nooit meer gebeuren’. ‘Nooit!’