Dinsdag 15 oktober: Vanochtend om zeven uur dacht ik: “Was het maar vast vanavond zeven uur…” Dan zou dat vermaledijde afscheid tenminste achter de rug zijn. Maar jongens, wat was het indrukwekkend, wat was het prachtig, wat was het ontroerend en wat hebben al die mensen hun best gedaan om er een mooi en waardig feest van te maken. Er zijn momenten geweest dat ik dacht op het afscheid van iemand anders te zijn beland: zoveel liefdevolle woorden en zoveel complimenten…. Het was niet normaal. Dank-je-wel lieve, lieve collega’s.