30 november 2013: Precies heel veel jaren geleden ontsnapte ik in Amsterdam aan mijn moeder. M’n vrouw en kinderen ontvoerden me vandaag naar het Rijksmuseum voor een renaissance. Het was genieten… Eindeloos veel herinneringen aan de gedane jaren kwamen weer boven, zoals dat gedicht van Eduard Hoornik dat me richting Radio dreef:

In deze poort heb ik als kind gespeeld;
een vreemde vroeg: – Is Rembrandt hier geboren? –
Ik knikte maar; hij heeft mijn haar gestreeld:
– Je kon zijn zoon zijn -, klonk het in mijn oren.

Het was de schuld van meneer Kost, de leraar Nederlands. Bij hem moest ik het gedicht voordragen. Hij hield z’n hoofd scheef, luisterde aandachtig, vergaf me dat ik de helft van het gedicht niet had geleerd en zei: “Het klonk prachtig, daar moet je iets mee gaan doen”. Ik knikte maar en heb z’n raad gevolgd.

Amsterdam (Ed. Hoornik)

In deze poort heb ik als kind gespeeld;
een vreemde vroeg: – Is Rembrandt hier geboren? –
Ik knikte maar; hij heeft mijn haar gestreeld:
– Je kon zijn zoon zijn -, klonk het in mijn oren.

Op elke gracht staar ik naar ’t zelfde beeld:
in t schijnsel van de spiegel zwemt de voren;
de knaap, die ’s middags met het schepnet speelt,
wordt ’s avonds ouder bij de Westertoren.

Er fladd’ren duiven; donker drijft de stad;
de sterren hangen boven steen en water;
aan oude muren sterft het klimopblad.

– Wat wil je worden? -‘ vroeg vandaag mijn vader;
ik keek van ’t hoek op, voelde mij betrapt,
dat ik wou dichten van die stad, eens, later….

Noot: dit verhaal is een herpublicatie van een eerdere website.