Zaterdag de 7e: Ons weekendtripje moet een beetje low-budget. Geen idee waarom, maar dat hebben we ons voorgenomen. Het Best Westernhotel in de binnenstad heeft twee éénpersoons kamers voor ons vrijgehouden. Je kunt er je kont niet keren. Erik zit een etage hoger en ik hoor iedere voetstap die hij zet, net als de momenten dat z’n douchekop weer van het haakje valt en de badkamer van 1,5 vierkante meter volledig natspuit. Het is dus een beetje afzien, maar verder vermaken we ons prima.

Het Louvre is enorm. Als je er nog nooit bent geweest, reserveer dan tenminste twee dagen om er doorheen te lopen. Wij hebben gekozen voor de Japanse manier en zijn van het ene artistieke hoogtepunt naar het andere gerend. Mona moest ook bekeken. Ik heb geen idee wie daar nu nog plezier aan beleeft. Het doek is zo’n beetje gegoten in twintig centimeter kogelvrij glas en je kunt er nauwelijks dichtbij komen. De muur waaraan de creatieve vrucht van Leonardo da Vinci hangt is tenminste tien keer de oppervlakte van onze hotelkamers. Dat dan weer wel.

 
In het Louvre mag je gewoon fotograferen, net als -bijvoorbeeld- in ons eigen Rijksmuseum. Blijkbaar is de directie niet bang dat de ansichtkaartverkoop daardoor terugloopt, of ze ziet het voordeel van extra aandacht via de sociale media. Hoe-dan-ook: je kunt wat leuke herinneringen voor later vastleggen. Chapeau!

Vandaag hebben we een slordige twintig kilometer door de stad en het museum geslenterd. De Eiffeltoren stond als eerste op de TO DO-lijst. Het was wat druilerig, maar dat is precies het passende weer voor deze landmark van Parijs. Wist je trouwens dat het metalen bouwwerk 15 centimeter in hoogte kan veranderen door de omgevingstemperatuur? Typisch een gevalletje van ‘nice to know’, in plaats van ‘need to know’, maar ik vind het een leuke.

 
En net als Nederland staat Frankrijk stil bij het heengaan van Nelson Mandela (18 juli 1918–5 december 2013). Bij het ministerie van Buitenlandse Zaken hebben ze net een enorm doek met zijn afbeelding opgehangen.