We zitten boven een vestiging van de Copyshop in een soort huiskamertje. De ruimte biedt net voldoende plek aan ongeveer vier personen. Wij zijn er vanavond met z’n vijftienen. Het is er donker, benauwd en krap. En het zindert. De stoelen en banken komen waarschijnlijk uit een kringloopcentrum. Overal staan koffiekopjes en onze opgewonden stemmen maken een gesprek onmogelijk. Op zo’n hoge statafel die je van recepties kent, zoemt zacht een beamer. Hier staat iets te gebeuren. Spanning en nieuwsgierigheid strijden om voorrang. We zijn met z’n allen getuige van een geboorte. De nieuweling heet AmersfoortKiest.
Hoe het begon
Een paar maanden gelden zat ik met Jelle te eten bij zo’n hip restaurant op het industrieterrein. Het eten bleek uitmuntend, net als het gezelschap. Oude herinneringen en nieuwe plannen liepen ongehinderd door elkaar. Tegen het eind van de avond zei Jelle: “Ik wil je nog wat vragen…” Ik knikte welwillend. Alcohol maakt me altijd toeschietelijk.
Jelle ging er eens goed voor zitten.
“De Gemeente Amersfoort heeft ons wat geld gegeven om de politiek dichter bij de burger te brengen. Volgend jaar zijn de gemeenteraadsverkiezingen en tegen die tijd moet de lokale politiek bruisen in Amersfoort. Zou je ons willen helpen om dat doel te bereiken?” Het was even stil; de verwachtingsvolle blik van mijn tafelgenoot sprak boekdelen.
Ik schoot in m’n schulp. “Pfff, man. Lokale politiek leuk en interessant maken. Weet je hoe lastig dat is? Daar zijn al tientallen chique geklede mannen met visitekaartjes vol Engelse termen op stuk gelopen. Waarom zou ons dat lukken?” De alcohol was op slag uitgewerkt. Ik schakelde direct door naar de modus van een probleemdenker.
Reflectie
Misschien herken je dat wel (zeker na een gezellige avond met wat bier en wijn): plotseling ontsnap je aan jezelf. Het lijkt alsof er een drone (met camera en microfoon) opstijgt uit je hoofd. Je registreert jezelf van een afstandje. Je hoort wat je zegt en je ziet hoe je kijkt. Ik bespeurde weerstand: argwanende ogen, het lichaam een beetje achterover geleund, armen strak gevouwen voor de buik.
Dat was het moment dat ik dacht: “What the hack. Gewoon beginnen. Niet zeuren. Maak er iets moois van. Zelfs Obama kwam even voorbij. Yes we can!”
AmersfoortKiest ziet het licht
En dus zaten we gisteravond in dat donkere zaaltje met een dichter, twee columnisten, een videomaker, een journalist, een handvol fotografen, radiomakers, een blogger en nog een paar creatieven. De onthulling van de website was aanstaande. Iedereen werd stil en hield de adem in. Met een groots gebaar trok ik een groezelige theedoek van de beamer. AmersfoortKiest was geboren.
