169-2016

Iedereen die wel eens een artikel, een foto, of een video online zet, kent het verschijnsel van ‘de publicatieangst’. Die eeuwige twijfel of anderen je werkstuk zullen waarderen verdwijnt nooit. Frits Spits vertelde me een tijdje geleden dat hij bij de start van ieder radioprogramma nog steeds de kriebels krijgt als het rode ‘on air’-lampje begint te branden. Hij had er toen al duizenden programma-uren op zitten. Ik voel de onzekerheid nog steeds bij iedere blogpost.

Kwetsbaarheid

Je bent plotseling kwetsbaar. Zo voelt het in ieder geval. Als de eerste reacties uit De Grote Boze Buitenwereld positief zijn, dan verdwijnt langzaam dat unheimische gevoel, maar het kan evengoed -na maanden- de kop weer opsteken als je nog eens naleest wat je tijden geleden hebt gepubliceerd.

Je kunt natuurlijk stil in een hoekje gaan zitten en nooit een praatje of een plaatje op het web zetten. Dan kunnen anderen er immers ook niks van vinden. Toch is dat een beetje vergelijkbaar met het vermijden van de kapper omdat anderen je nieuwe coupe misschien wel lelijk vinden, of nooit eindexamen doen omdat de leraar je toch wel een onvoldoende zal geven.

Criticasters

Met iets nieuws van jezelf in de openbaarheid treden levert per definitie onzekerheid op. Je bent bekritiseerbaar geworden, want iedereen kan en mag een mening over je bijdrage hebben. Zolang ze het leuk, mooi, aardig, of grappig vinden is er weinig aan de hand. Het wordt pas echt lastig als iemand negatieve feedback op je foto geeft, je betoog aanvecht, of een las in je videomontage liever anders had gezien.

Voordat je een blogpost op je website zet, kijk je ‘m uiteraard nauwkeurig na. “Heb ik geen domme spelfouten gemaakt?” “Zijn mijn gedachtensprongen voor iedereen te volgen?” “Kan ik het nog bondiger formuleren?” “Zit er wel een spanningsboogje in?” “Kan ik nog een extra grapje kwijt?” “Is mijn conclusie of standpunt glashelder?” Het is een eindeloze reeks vragen die je moet beantwoorden voordat je op de publicatieknop drukt.

De blogpost van Rembrandt

Zelfs Google bemoeit zich tegenwoordig met je verhaaltjes. De zoekmachine wil graag dat je titel kort en duidelijk is. Je moet regelmatig je kernwoorden noemen in een artikel. Het aantal woorden is bepalend. De foto heeft een goede beschrijving nodig. Enzovoort, enzovoort…  Je bent er echt wel even mee bezig.

De Nachtwacht was er nooit geweest als Rembrandt toe had gegeven aan zijn onzekerheid. Steve McCurry had nooit de foto van ‘the Afghan girl‘ gepubliceerd als hij was blijven twijfelen over zijn fotografische kwaliteiten. En ‘Goede Tijden, Slechte Tijden’ had een kort leven gehad als de makers zich meteen hadden neergelegd bij de kritiek van TV-recensenten.

Mijn advies: ga gewoon naar de kapper en schrijf regelmatig een blogpost. Je publiek zal altijd verdeeld blijven. Het is vrijwel onmogelijk om het iedereen naar de zin te maken. En mijn ervaring is dat de discussies met je criticasters uiteindelijk de leukste blijken….