Dit verhaal in 7 delen is geschreven om je snel op de hoogte te brengen van de huidige stand van zaken rond ‘Brand Journalism’. Het staat vast dat de lopende discussie nog niet is afgerond. De standpunten zijn (te) divers.

Ik heb mezelf regelmatig de vraag gesteld: is er eigenlijk wel iets aan de hand? Het belangrijkste twistpunt betreft de onafhankelijkheid van de journalistiek die in het gedrang zou komen.

Je zou een keurmerk voor ‘echte’ journalisten kunnen overwegen. Een stempel op de identiteitskaart met de vermelding ‘deze persoon heeft nooit een dubbele agenda gehad, of de belangen van derden gediend’. Maar wat doe je dan met die harde werkers op de redacties van WNL, de AVRO, Trouw, Telegraaf en BNR. Zij dienen toch het hogere doel van hun (journalistieke) organisatie? Ook zij kregen bij aanvang van hun werk een kopie van het mission statement en de visie van het bedrijf met het vriendelijke verzoek daar rekening mee te houden.

En… we leren het al op de journalistenschool: journalisten zijn NOOIT objectief. Er is altijd sprake van een vooraf vastgesteld onderwerp, een persoonlijke invalshoek en een eigen productiewijze.

Het toepassen van journalistieke richtlijnen in bedrijfscommunicatie zal ongetwijfeld bijdragen aan de effectiviteit van de communicatie en aan de reputatie van een merk. Maar het is niet hetzelfde als journalistiek bedrijven.

Conclusie: het oplaaiende discussievuur zit vooral vast op het tweede deel van de term Brand Journalism.