Vanochtend bracht de postbode een jongensdroom!

Luchtzakjes

Je kent waarschijnlijk dat beschermfolie wel. Wij noemden het vroeger altijd ‘bubbeltjes plastic’. Mijn broer en ik waren er dol op.

Routine

Heel af-en-toe kwam er een envelop waar dat spul in zat. Als je voorzichtig het omhullende papier lospeuterde, dan kwamen er twee rechthoeken vol bubbels vrij. Vervolgens was het dan de kunst om de luchtzakjes kapot te knijpen en daarbij een korte, venijnige knal te produceren. Wie het hardste en/of het snelste kon knallen was de held van de dag. Mijn broer won meestal.
Als we een tijdje aan de gang waren, begon ik Frank te evenaren, maar er was vrijwel altijd te weinig plastic om te kunnen winnen. Ik wilde meer. Veel meer. Meters bubbels zou mooi zijn, want dan kon je oefenen en routine opbouwen. Maar mijn ouders zeiden dat die enveloppen veel te duur waren om er een voorraadje van te kopen.

Er zijn nachten geweest dat ik droomde van eindeloze rijen plastic windzakjes. Vanochtend werden ze gebracht.

Selfie

Die bubbels moeten in de babbels, dat wist ik meteen.
Ik had me bovendien voorgenomen om eindelijk eens een selfie te maken. De hele wereld doet het, behalve ik. Wat voor fotograaf ben je dan eigenlijk!? Niet eens een selfie… Maar ja, ik sta liever achter de camera dan er voor. Een selfie is dus een strijd met mezelf, die ik -per definitie- verlies. Zoals Muhammad Ali het altijd verloor van de bokszak.