De afgelopen dagen hebben we veel gezien en veel meegemaakt. Ik ben een beetje bang dat op enig moment de verzadiging toe gaat slaan. Zoiets als: “bah, alweer rotsen”, of “getver, alweer 250 Mile in die rode racewagen”.

Vandaag hadden we dat allemaal niet. Het was opnieuw een topdag met veel prachtige natuur en veel leuke kilometers.

Het begon al vroeg. We hadden de wekker gezet om tijdig aan de reis te kunnen beginnen, want het was de bedoeling om aan het begin van de avond bij Grand Canyon te zijn. Het eerste deel van de trip ging dwars door Zion. We hadden gisteren al gezien dat het er mooi is. Vandaag was het niet minder.

Meteen na het National Park begon een eindeloze prairie. We zagen zelfs bizons(?) aan de horizon. Het was eigenlijk te ver weg voor een mooie foto, maar het onderstaande plaatje geeft wel een beetje het ‘cowboy- en indianengevoel’.

Op Interstate 89 in oostelijke richting wilden we van stuur wisselen. Toevalligerwijs kwamen we terecht op een klein parkeerplaatsje met een vreemd monument. Het bleek een verwijzing naar een oud mijnwerkersdorpje. Om er te komen moesten we 5 Mile de woestijn in rijden over een rode, stoffige kiezelweg vol kuilen. Er werd zelfs beloofd dat er ook nog een oude filmset aanwezig zou zijn.

Op de landkaart die we gebruiken heet de omgeving ‘Paria Movie Set’, maar het gaat eigenlijk om een verdwenen stadje met de naam Phareah aan de Paria River. In 1870 hebben een paar pioniers aan die rivier hun tenten opgeslagen en later huizen gebouwd. In 1974 is het hele dorp door brand verwoest. Het was toen al lang niet meer bewoond.

Ik schrijf zo uitgebreid over dit dorp omdat de omgeving een paradijs was om te zien. Misschien wel net zo mooi als de grote parken. Je kunt er om de vijftig meter een foto maken die het verdiend om poster te worden. Niet gek dat ze deze plek hebben uitgezocht voor een filmopname.

Een stukje verder op de I-89, net voor Page, ligt een grote stuwdam met de grappige naam ‘Glen Canyon’. Het ding doet nauwelijks onder voor de Hoover Dam en ligt aan het begin van de Grand Canyon in het noord-oosten. Een vriendelijke jongen bij een tankstation drong nogal aan op een bezoekje aan de dam.

Vanaf Page tot Cameron ligt één van de mooiste autowegen die we hebben gereden. Er staat inmiddels ruim 1000 Mile op de teller, dus enig recht van spreken hebben we wel. Het landschap is woest en ledig, eindeloos, maar nooit vervelend. Je rijdt eigenlijk evenwijdig aan de Coloradorivier en daardoor ook aan de Grand Canyon. Ik heb Winnetou met enige regelmaat boven op een bergkam gedroomd. Fabuleus daar!

Het is overigens echt indianengebied. De Hopi’s en Navajo’s leven er in grote stacaravans op droge, rode grond. Het ziet er allemaal vreselijk rommelig en arm uit. Op de parkeerplaatsen langs de snelweg staan veel marktkraampjes met mannen en vrouwen die handgemaakte sieraden verkopen.

Het laatste stukje van de route liep van Cameron -over de I-64- naar Grand Canyon Village. We waren aan het eind van de middag aan het begin van het park, bij de oostelijke ingang. Daar is meteen een machtig uitzichtpunt.

Tja, wat kun je op deze plek anders doen dan foto’s maken, diepe zuchten slaken en het gevoel hebben dat de wereld toch wel heel erg mooi is.

Eigenlijk had ik dit blog ‘The Deerhunters’ willen noemen. We zijn namelijk een hele kudde van die beesten tegengekomen. Met Sander heb ik afgesproken dat we vertellen dat we de woestijn zijn ingelopen, over rotsen zijn geklommen en veel ontberingen hebben gekend. Uiteindelijk zagen we de schuwe beesten in het kreupelhout. Het zal toch zeker niet zo zijn dat ze gewoon rondlopen bij het bezoekerscentrum van Grand Canyon. Dat zou immers heel vreemd zijn. Toch?!

Nu ga ik slapen, want morgen is er weer een dag met hopelijk veel nieuwe avonturen…