Vandaag was ‘Big Boys Day’. We hebben auto’s bekeken, heel veel auto’s. Vooral oude.
Onze eigen auto heeft nog steeds z’n kuren. Ruilen bleek geen eenvoudige opgaaf. Verhuurbedrijf Hertz had bedacht dat ze een takelwagen zouden sturen die ons naar Las Vegas zou slepen om daar een nieuwe bolide te krijgen. Let wel: dat is een rit van 5 uur de verkeerde kant op. Daar had ik dus geen zin in. Dan was de trein een betere optie geweest….
We hebben hulp gekregen van twee ontzettend vriendelijke mannen –Dave en Danny- op het vliegveld van Grand Canyon. Met z’n tweeën hebben ze onder de wagen gelegen en ritjes gemaakt. Hun conclusie: je kunt er nog best mee rijden! Dat hebben we dan ook maar gedaan. Inmiddels zijn we 200 Mile verder en alles functioneert nog.
Die 200 Mile waren -voor de helft- heilige grond voor velen: Route 66, Amerika’s Mother Road. Het is de oude snelweg van oost naar west (Chicago to L.A.). Ooit uit noodzaak afgelegd door werkloze families die hoopten in California een nieuw leven te beginnen. Het boek ‘Grapes of wrath’ van John Steinbeck beschrijft die periode in de jaren dertig beangstigend mooi. Echt een aanrader als je van Amerika houdt.
Na een uurtje op het vliegveld, wachtend op een verlossend telefoontje van Hertz (hetgeen niet kwam), zijn we maar op weg gegaan. Eerst 75 Mile naar het zuiden over de 64 tot Williams. Daar stond ruim uitgemeten op allerlei billboards dat je een ‘loop’ van Route 66 kon rijden. Veel meer dan een ronde van drie huizenblokken is het niet, maar er was veel te beleven. Een beetje per ongeluk liepen we een werkplaats binnen waar een oude man antieke wagens zat te repareren.
Niets is te dol
Na Williams ging het richting West over de I-40. Deze nieuwe snelweg hebben we zo’n 15 Mile gevolgd en bij Ash Fork zijn we afgeslagen naar de oude Route 66. Vanaf daar begon de pret (op de foto het startpunt). Sander kan op z’n 21 zeggen dat ‘ie een stuk van the Motherroad heeft gereden. Jaloersmakend gewoon…
Het grootste deel van de weg gaat door prairielandschap met af-en-toe een groepje koeien of paarden.
Een paar plaatsjes onderweg zijn een bezoekje waard, al moet je wel rekening houden met een soort kermis. Niks is te dol.
Het absolute hoogtepunt –in de goede zin van het woord- was Hackberry. Eigenlijk is dat niet meer dan een soort ‘General Store’, maar dan volgepakt met oude auto’s. De mooiste staat voor de deur, een Corvette uit 1957 (goed bouwjaar). In een schuurtje verderop staat een heuse T-Ford.
Toen we aankwamen stapte de eigenaar net uit z’n winkel met een kleine ratelslang in z’n handen. Het beest had zich verstopt in de winkel. Volgens de eigenaar zijn de kleintjes nog wel ‘cute’, maar de moeder van deze baby moest je maar beter niet tegenkomen….
Nu zijn we in Kingman, het eind van dit stukje Route 66. Ze zijn hier erg trots op hun weg met geschiedenis, overal staan grote borden. En verder rijden er luid toeterende treinen langs hotel. Ik ben benieuwd hoe het vannacht gaat.
We zijn gaan eten in een restaurant (JD’s) net naast ons hotel. Dat werd een hilarische gebeurtenis. Bij binnenkomst werden we opgevangen door Amberlee (23, vertelde ze later). Toen ze Sander zag binnenkomen, weigerde haar stem (echt waar). Bij het begeleiden naar onze tafel liep ze een plant omver (echt waar). Daarna werd het veel glimlachen, een beetje kleuren en vaak komen vragen of we het wel naar onze zin hadden. Zelfs Sander vond het erg vermakelijk…
Nu lekker slapen en morgen –via Joshua Tree- terug naar Las Vegas Airport. Het zit er bijna op. Nog één trip ‘Crusin’ USA’. Howdy again.
Tot slot: Hertz probeert me te bellen. Ze zeggen dat ik ogenblikkelijk terug moet bellen omdat ze een auto proberen af te leveren. Geen idee waar ze zijn, want het is ruim twaalf uur later dan onze eerste melding. Bij Hertz gebruiken ze een computer met een keuzemenu. Ik heb twee keer m’n best gedaan een levend mens aan de lijn te krijgen. Dat is niet gelukt.
Oh ja nog 1 ding, jaren geleden heb ik me ooit eens voorgenomen om Amerikaanse brievenbussen te fotograferen. Vandaag is het gelukt.
