Angela Groothuizen bezong ooit situaties waar ze treurig van wordt (in het liedje ‘Treurige dingen’). Zij gruwelt bij koffie uit een thermoskan.

En inderdaad: het zijn soms die kleine dagelijkse zaken die diepe droefenis, maar toch ook lachstuipjes teweeg brengen. Ik moet bijvoorbeeld lachen als ik mannen in een auto zie wachten bij de supermarkt. Ze moesten mee met hun vrouw om het winkelwagentje over te laden in de kofferruimte. Het zijn de sjouwers, de machomannen; zij die niet gezien mogen worden tussen het maandverband en de pakken toiletpapier. Je ziet het ook bij damesmodezaken: zij is naar binnen gegaan en hij zit buiten in de vensterbank een sigaretje te roken, want wat moet je tussen al die topjes en kekke kokerrokjes?

Maar het toppunt van treurnis is -in mijn ogen- de aangelijnde hond voor de schuifdeuren van een bakker, slager, of -in dit geval- de AH. Ik meen het ‘Grote Onbegrip’ in hun ogen te lezen: “Beste baas, waarom moet ik achterblijven als je aangekomen bent bij de werkelijke reden van onze wandeling?” Honden zijn geen machomannen!