Appel Bloesem Boom Achtertuin
Let op: dit wordt een volstrekt onzinnig verslag van het vruchtgebruik van de tuin achter ons huis. Als je iets beters te doen hebt dan nutteloze verhaaltjes lezen, dan zou ik nu verder gaan met m’n leven. Je bent gewaarschuwd.
Het verhaal van een eenzame vrucht
We hebben best een leuke tuin. Hij is niet extreem groot, maar zeer acceptabel volgens de Randstadrichtlijnen.
Er groeien verschillende vruchten. De buren hebben een pruimenboom, waarvan de helft van de opbrengst in ons gazon valt. Da’s grappig als je gaat grasmaaien, want dan vliegen de bruine kledders vrolijk in ’t rond.
Verder valt er jaarlijks een regen aan eikels naar beneden. Die is afkomstig van een rijtje gemeentelijke bomen aan de achterste begrenzing van ons ‘landgoed’. Ook die eikels vallen graag in het gras. Het effect tijdens het grasmaaien is hetzelfde als bij de pruimen, maar dan pijnlijker.
Roodborstjes houden van eikels. Geen idee of ze er ook van snoepen, maar de aantrekkingskracht is groot.
Tot slot zijn er nog de druiven. Die eten we ook niet zelf, daar zijn de merels weer voor.
Dit verhaal gaat echter over de eenzame appel. Ik bedoel dan niet de spreekwoordelijke oogappel die ik jaren geleden al eens fotografeerde.
Echte appel
Nee, dit gaat over een echte appel. Je moet weten dat er in de achtertuin een minuscuul appelboompje staat. In 2012 groeide daar voor het eerst een heuse ronde, rode bol aan. Niet dat ‘ie vanaf het eerste begin zo kleurrijk door het leven ging, maar begin september glansde ons sappige sierraad in de najaarszon en -regen. Het droeve nieuws is dat de boom in de zomer van 2019 het leven heeft gegeven. Daarover aan het eind van dit verhaal meer.
M’n eerste appelfoto in 2012 dateert van 7 juli. Het bolletje is dan nog grotendeels groen.
Tien dagen later, na een stevige regenbui, ziet het er al heel wat lekkerder uit. Let wel: inmiddels begon ik al met witte achtergrondplaten te werken om de appel beter uit te laten komen. Hoe vreemd kan een mens zich gaan gedragen?!
Na de vakantie, ergens aan het eind van augustus, is er nog niet veel veranderd. De onderkant heeft veel te weinig zon gehad. Dat klopt overigens vrij goed, want het had hoofdzakelijk geregend in de zomermaanden.
Overdreven mannelijkheid
Op 3 september sla ik echt een beetje door. Met al mijn mannelijke manlijkheid bouw ik een opvangconstructie, zodat ‘De Appel’ niet beurs tegen de grond kan slaan. Je moet daarbij weten dat de vrucht op maar één (1) meter boven de grond hing. Maar goed, ik was in ieder geval weer even van de straat…
Op 13 september is het wel zo’n beetje klaar met de appel. Zelfs met de gordijnen dicht, zien we het rode gevaarte nog hangen. De appel wordt een splijtzwam in het gezin. De ene helft (meerderheid) is voorstander van een snelle plukactie. Ik daarentegen wil de appel kans geven zelf in mijn vangnet te vallen (waar had ik dat anders voor gebouwd?).
Op 23 september wordt de overmacht te groot. Ik kan mijn positie niet langer handhaven. Van alle kanten wordt beargumenteerd dat appels ook kunnen gaan rotten aan de boom en dat ze dan oneetbaar zijn, hetgeen me met vreselijk afgrijzen vervult. Ik geef me dus over!!
De snoei
Met groot machtsvertoon wordt de snoei voorbereid.
Portretfoto's
Gelukkig mag ik nog wel enkele staatsieportretten maken.
Steve Jobs kan tevreden naar beneden kijken.
Om eerlijk te zijn: het was wel een zure appel om doorheen te bijten…
Het gaat maar door
Inmiddels is het 2016 geworden. We zijn vier jaar verder dan die eerste appel.
De boom heeft er zin in gekregen. Dit jaar kan ik de appels niet eens tellen, zoveel hangen er rood te worden.
Behalve eikels, pruimen, druiven en appels groeien er inmiddels ook wijnbessen in de tuin. Mijn schoondochter zegt dat ze vol met antioxidanten zitten en dat je daar heel gezond van wordt. Ik gooi die dingen dus overal doorheen: de sla, de yoghurt en over het ijs. Alles smaakt tegenwoordig zuur, maar ik huppel door het leven….
De appels worden steeds roder, maar niet groter. Deskundigen beweren dat we de allerkleinsten eerder uit de boom hadden moeten halen. Bij druivenstruiken heet dat ‘krenten‘. Volgend jaar zal ik iets meer aandacht geven aan de kwaliteit dan aan de kwantiteit. ‘Levenslessen van een appelboompje’.
Dit is het jaar dat er eindelijk serieus productie wordt gedraaid met de opbrengst van de boom. Zoon Robert is op 26 september jarig en hij heeft de appels verwerkt in een heuse verjaardagstaart. De vruchten zijn klein, maar zoet en sappig. Het hele proces in drie plaatjes….
’t Is een jaartje stil geweest. 2017 was een appelloze periode. Ons boompje stond er wat groenig bij. Hij deed het nog wel, maar dan zonder feestelijke vruchten. Het zal een sabbatical zijn geweest, want in april 2018 groeit en bloeit het roze loof weer aan de takken. Mooi! En fijn ook, want als de schijn niet bedriegt, dan wordt het een rijke oogst in september….
’t Is inmiddels weer een jaar later. Ook de bloesem van 2019 biedt hoop op een vruchtbaar appeljaar.
Ons boompje heeft het zwaar dit jaar. Het is droog, droger, droogst. Begin juli (’t is nu de 8ste) zijn vrijwel alle blaadjes al bruin. De boom doet alsof het eind oktober is. Blijkbaar gaat alle energie naar de (kleine) vruchten. ’t Zal me verbazen als er meer dan vijf een redelijke omvang krijgen.
Wortelknobbelziekte
Ach gossie, wat blijkt: de bruine blaadjes hebben helemaal niets te maken met de Grote Droogte van dit jaar. Nee, het is de ‘wortelknobbelziekte‘ die onze boom fataal is geworden. Onze trouwe tuingenoot heeft het niet gehaald. Hij is inmiddels geveld. Definitief.
Even iets over het begrip ‘wortelknobbelziekte’. Vooral jonge vruchtbomen (appel en peer) zijn er vatbaar voor. Achteraf gezien hadden we de symptomen kunnen herkennen. De boompjes blijven achter in hun ontwikkeling en ze staan er hopeloos verdrietig bij met blaadjes die -al vroeg in het seizoen- bruin zijn. De grondbacterie agrobacterium tumefaciens zorgt voor al deze ellende.
’t Gekke is dat er nog best veel vruchten aan de boom zitten. Weliswaar veel minder dan het aantal pissenbedden dat zich in de stam heeft genesteld, maar ’t is toch nog een leuk schaaltje vol.
Bekijk de laatste beelden van onze oogappel…
R.I.P.