De leenhond sjokt ergens achter me. Van voren nadert een vrouw. De wind wappert haar dunne zomerjurkje langs lange benen. Blonde lokken zwieren speels voor haar ogen. De gestifte lippen kleuren intens door het lage strijklicht. Ik wend mijn hoofd discreet. Naar levende schoonheid mag je immers niet te lang staren. Dan klinkt opeens haar stem; warm en diep: “Alle reuen zijn dol op Tess. Hij gaat toch niet rij’en hè, want haar rug is zwak.”

Nu zie ik pas het kleine, zwarte hondje een paar meter links van haar eindeloze benen. Daar zal het over gaan. Er buitelen tientallen ad remme antwoorden door m’n hoofd. Gelukkig houd ik ze binnen. Ieder woord dat ik dacht, was ongepast geweest.

Sylvester Stallone

De blondine wacht overduidelijk op een geruststellende reactie. Ik roep mezelf tot de orde en mompel dat de leenhond geen reu, maar een teefje is. Oh ja, en dat ik geen ervaring heb met haar rijgedrag. Bij de blondine slaat de twijfel toch toe. Ik bespeur zelfs angst (of heeft ze altijd zo’n strakke kaaklijn?). Mijn leenhond nadert langzaam. Ze oogt robuust, een soort Sylvester Stallone in betere tijden. Vanuit ons standpunt valt niet te controleren of het echt een teefje is. Haar brede schouderpartij rolt spieren bij iedere stap.

“Tess kom dan”, er klinkt een bibber in de stem van de vrouw. Tess ruikt verderop aan een grasspriet en laat zich niet uit haar concentratie brengen. Ik voel de noodzaak om mannelijkheid uit te stralen, desnoods een heer te zijn (al is dat lastig met zo’n groen poepzakje in je hand). Er moet iets geruststellends worden gezegd, bijvoorbeeld dat ik de leenhond nog nooit heb zien vechten. Of dat ze best braaf is. En dat ik er uiteraard tussen zal springen als het toch uit de hand loopt. Ook nu zwijg ik stil. M’n man is weg en de heer geeft niet thuis.

Cesar Millan

Deze leenhond is een superbeest. Haar naam is Jillian en ze komt een paar keer per jaar logeren. Haar baas heeft haar goed opgevoed. Zelfs Cesar Millan zou er tevreden over zijn.

Jillian loopt vrijwel nooit aan de lijn. Ze blijft altijd dicht in de buurt, houdt keurig stil bij alle stoepranden en laat zich nergens gek door maken. Joggers keurt ze geen blik waardig. Vuurwerk lijkt ze niet te horen. Ze luistert naar gefluisterde opdrachten, of kleine handgebaren. Kortom: zo’n hond wil iedereen.

Toch zorgt de komst van Jillian iedere keer voor opschudding. Ze maakt m’n dagelijkse routine stuk. Voorbeeld: normaal gesproken drink ik ’s ochtends eerst rustig koffie en werp ik een vluchtige blik op de mail. Daarna volgen douche en boterhammen. Met Jillian onderaan de trap kan dat niet. Er wordt niet gelummeld. Ze eist meteen ongeveinsde aandacht en daarna stokken gooien in het park. Dat is overigens een tweede grote verandering in het dagelijkse patroon: ik loop me suf. De stappenteller in m’n telefoon maakt overuren. ’s Avonds ben ik kapot.

Aldous Huxley

En dankzij Jillian kom ik -soms meer dan me lief is- onder de mensen. Het is wonderbaarlijk wat je allemaal meemaakt tijdens een wandeling. Complete levensverhalen worden uitgewisseld. Ik ken alle buurtroddels en tientallen oplossingen voor het gejeuk van haartjes van de eikenprocessierups. Toen pas geleden een oudere heer met teckel voor de derde keer z’n complete medicijngebruik met me wilde doornemen, heb ik gesmoesd dat het gasfornuis nog aanstond (we koken elektrisch…) en de kuierlatten genomen.

Met die blondine had ik wél willen praten, tot zonsondergang desnoods, maar dat lukte dus niet. Om de Engelse schrijver Aldous Huxley te citeren: “Schoonheid is erger dan wijn, het bedwelmt…”. Inmiddels had Jillian ons ook bereikt. Ze zag de kleine, zwarte hond niet eens staan. Andersom was er evenmin veel interesse. De eigenaresse van de lange benen haalde opgelucht adem en liet haar hakjes weer tikken. Verder bleef het stil. Geen ‘dag’, ‘ciao’, of ‘tot gauw’. 

Na een paar passen kijk ik nog eens om. De kleine, zwarte hond snuffelt onbekommerd, het blonde haar danst en het fladderende jurkje vangt tegenlicht.