De honderdste dag van het jaar is altijd een beetje bijzonder. We zitten nu op 27,32% van het jaar, in week veertien. Dat kun je allemaal terugvinden op een site met dagnummers. Dichterbij volstrekte nutteloosheid kun je niet komen, maar op een dag als vandaag is het leuke informatie.

Leegheid van het bestaan

De hele middag was overigens ook redelijk nutteloos.

Het was mijn beurt om te suppoosten in onze galerie aan de Stadsring in Amersfoort. Dat kan een gezellig klusje zijn als het regent en er verder niets te doen is in de stad. Vanmiddag scheen een prachtig voorjaarszonnetje en duizenden vrolijke mensen waren overduidelijk op zoek naar de hoogtepunten van het jaarlijkse smartlappenfestival. Ik zag roze hoedjes, oranje hoedjes, heel veel boa’s en ook gifgroene hoedjes. Dat is niet het publiek voor een foto-expositie over winterlandschappen. Echt niet!

Ik heb mijn tijd daarom verdaan met het rangschikken van luciferdoosjes. Een mens kan ver zakken…

Dichterbij de waarheid

Tussen één en vier heb ik welgeteld één klant gehad. Het was een norsige, gepensioneerde meneer. Hij heeft eerst een kwartiertje naar al onze winterfoto’s staan staren en daarna wilde hij graag z’n mening kwijt.

Ik kan het kort houden: hij vond het he-le-maal niks. Van de twintig foto’s was er misschien eentje die z’n goedkeuring kon wegdragen, de rest hadden we beter niet kunnen printen.

Ik ga deze meneer niet in het hoekje zetten van de Maatschappelijk Teleurgestelden die zeuren om het zeuren. Hij was duidelijk terzake kundig en wist ook haarscherp te duiden waarom die andere negentien plaatjes niet deugden.

Mijn eenzame bezoeker vond alle landschappen te ‘afstandelijk’. We waren er niet genoeg opgekropen volgens hem. We hadden dichterbij moeten komen. Veeeeeel dichterbij. Hij ging regelmatig vlak voor een foto staan die hij onder mijn aandacht wilde brengen en maakte dan grootse gebaren. “Kijk hier gebeurt van alles”. Hij wees bij die woorden op een onderdeel van de foto en liet daarna zijn armen alle kanten op wapperen.

Bij één van mijn eigen foto’s (daar had deze meneer geen weet van en dat heb ik ook maar zo gelaten) wilde hij eigenlijk niet stil staan. “Hier is iemand van de fiets gesprongen, heeft op de ontspanner gedrukt en is toen weer snel doorgereden”.

Ik vind het zelf eigenlijk best een aardige foto en ik heb ook nogal wat moeite gedaan om de compositie goed te krijgen. Het is echt een klassiek Hollands winterlandschap geworden met fraaie kleuren en ieder detail is heel fijn belicht. Maar goed, vanuit het perspectief van deze kenner was het een vluggertje. De klant is koning, die spreek je niet tegen.

De kritische heer is na een kwartier vertrokken. Hij ging de andere kant op dan al die hoedjes…