De afgelopen 25 jaar mocht ik regelmatig samenwerken met Stef Bos. Ik heb me over zijn enorme muzikaliteit verbaasd, zijn onbedwingbare enthousiasme soms een beetje te veel getemperd en bij iedere ontmoeting weer inspiratie opgedaan. Met Stef is ieder uur vol vuur.

Ik ben stikjaloers op zijn vermogen om ingewikkelde zaken simpel te maken. Stef is een taaltovenaar. Hij schetst met een handjevol woorden beelden die je nooit met een camera of penseel kunt vangen.

Mijn favoriete zinnetje komt uit het nummer Wonderschone vrouw: ‘Ze wandelt op hoge hakken door mijn hoofd’. Je voelt de -bijna pijnlijke- intensiteit van verse verliefdheid. Of die oude vrouw in Te groot voor woorden: ‘Ze drinkt de tijd als dure wijn’. Je ziet het voor je: voorzichtig nippen de lippen het laatste restje leven weg.

Binnenkort verschijnt een doos vol liedjes, oude en nieuwe. Er zitten elpees in, een CD en een boek met songteksten.

In het lied De eenvoud schrijft Stef:

“Ik heb geleerd van Erich Kästner
dat een woord zoveel betekent
dat je er niet veel nodig hebt
om te zeggen wat je voelt.”

____

Ik mocht een kwart eeuw aan herinneringen opschrijven. Ze zitten als decoratie bij de muziekbox. Het was een eer.

Noot: dit verhaal is een herpublicatie van een eerdere website.