De mens is een vreemd wezen. Dat geldt niet alleen voor mezelf; ik zie het ook om me heen. Er zijn vrienden die op hun 60ste nog steeds marathons willen draven of bergketens gaan bedwingen. Ik ken ook mensen met een gemiddeld inkomen die auto’s sparen; geen miniatuurtjes, maar echte bolides. Er zitten zelfs volwassen mannen in mijn kennissenkring die een modelspoor door hun achtertuin laten lopen. Ik ga er ooit foto’s van maken. Je zult verbaasd zijn over alle gekkigheid.

Guilty pleasure

Míjn persoonlijke guilty pleasure is het fotograferen van een appelboompje. Het pietluttige geval staat net naast ons zonneterras en vangt dus regelmatig mijn blik. Inmiddels staan alle stadia van de groei op de gevoelige plaat: de treurige wintertakken, de zacht roze bloesem in de lente en de kleurrijke vruchten in twintigduizend verschillende formaten. De harde schijf van mijn computer kan het nauwelijks aan.

Je kunt het hele verhaal over de boom nalezen op een speciale webpagina met tientallen foto’s. Doe het maar eens…. Je gaat ontdekken dat ik ieder jaar verlangend alle appels tel. Ik hoop al jaren op een paar potten appelmoes, of een heerlijke taart.

Tot-nu-toe is het er nooit van gekomen. Het eerste jaar zat er precies één appel aan de boom en de jaren daarna had je ook geen telraam nodig. Maar… dit jaar is het anders.

Smakelijk eten

Het boompje bulkt van de vruchten. De appels zijn klein, maar ze smaken fijn; heel sappig en zoet.

Je zult het geloven of niet, maar we hebben er een heuse appeltaart aan overgehouden. Dat wil zeggen: de collega’s van Robert smaakten dat genoegen. Zoonlief vierde deze week zijn 30ste verjaardag en het leek ‘m leuk om een persoonlijke snoeperij mee te nemen voor de mensen op zijn werk.

Gouden inkt

De expositie in de Onze Lieve Vrouwetoren kleurde mijn feestweek ook behoorlijk. Je weet waarschijnlijk al dat ik de foto’s van Sander Troelstra en Mujtaba Jalali prachtig vindt. Waar je misschien niet van op de hoogte bent, is de enorme hoeveelheid werk die het organiseren van zo’n tentoonstelling met zich meebrengt. Het gaat uiteindelijk om maar zes grote portretfoto’s en toch zijn we er met z’n drieën behoorlijk druk mee geweest. Dan is het fijn als het eindresultaat dik in orde is, maar ook dat je af-en-toe een meevaller hebt. En die hadden we…

De printkosten van de enorme foto’s zijn hoog. Daar moet je echt een paar duizend Euro voor uittrekken. We hebben daarom een paar subsidiefondsen gevraagd om ons te helpen bij het dekken van de begroting. Uiteraard geven die organisaties hun geld niet zomaar weg. Daar moet je prachtige plannen voor schrijven en nauwkeurige kostenstaatjes voor maken.

Feest bij de foto’s

Deze week kwam zo’n geldschieter op een eerder besluit terug. Ze hadden oorspronkelijk onze plannen afgewezen, maar wilden Mujtaba, Sander en mij alsnog een kans geven. Ik heb weer eens een vreugdedansje rond de bijzettafel gedaan.

De extra eisen van het fonds waren terecht en ook redelijk eenvoudig in te willigen. Kortom: we hebben mooie foto’s, een sluitende begroting en aanstaande zondag een prachtig openingsfeestje. Sjors Fröhlich is opperspreekstalmeester en Stef Bos zingt een paar van zijn mooiste liedjes. Mijn nieuwe vrienden Sander en Mujtaba zullen schitteren naast hun prachtige portretten. Zij geven het verhaal van de Bijbelse Ruth een nieuwe toekomst….