Het zal je vast wel eens zijn overkomen: je loopt door een drukke winkelstraat en plotseling roept iemand je naam. Je kijkt hem aan en er staat een wildvreemde voor je. Het is een reusachtig raadsel wie deze persoon is. Blijkbaar moet je hem kennen, maar je zou niet weten waarvan. Ik raak regelmatig in dit soort gênante situaties verzeild. Meestal rek ik de tijd en speur ondertussen naar aanwijzingen en vage aanknopingspunten. Als dat niet lukt, mompel ik ‘sorry’ en daarna iets over gezichtendyslexie.
Prosopagnosie
Zo noem ik mijn kwaaltje: gezichtendyslexie. De officiële naam is prosopagnosie en de volksmond spreekt van gezichtsblindheid.
Het is een lastige aandoening. Erg ongemakkelijk vooral. Je voelt je snel een hautaine hurk als je:
- een oud-collega niet herkent,
- de buurvrouw van twee huizen verderop zonder te groeten passeert,
- een vroegere schoolvriend herkenningsloos aankijkt.
Het lijkt alsof ik mensen bewust negeer, terwijl dat het laatste is wat ik wil.
Zo heb ik een tijdje vriendelijk geknikt tegen iedere klant van de plaatselijke Albert Heijn. Op die manier kon geen enkele mededorpsbewoner me onvriendelijkheid verwijten. Je moet toch wat….
Vrouwen zijn een ramp
Vrouwen zijn pas echt een ramp. Die steken om de haverklap hun haar op, gebruiken kleurspoeling en kopen regelmatig een nieuwe bril. Bij dat soort veranderingen raak ik het spoor kwijt.
Gezichtendyslexie is net een ondeugdelijk apparaat. Zo’n ding dat het soms wel doet en soms niet. Daar heb je helemaal niks aan. Dat is met die gezichtsblindheid van mij ook zo. Chantal Jansen en Eva Jinek herken ik altijd (denk ik), maar Doutzen Kroes nooit. Het lijkt volstrekte willekeur. Ik tast in het duister als het gaat over de werking van mijn gezichtenherkenningsradar…
Het vreemde is dat ik mensen sneller kan plaatsen als ze een paar woorden zeggen. Blijkbaar is het stemgeluid voor mij een goede wegwijzer.
Gezichtendyslexie in de Flair
Deze week mocht ik een zangeres interviewen. Het is een goed verhaal geworden. We zoeken nu nog een tijdschrift dat het artikel wil plaatsen. Daarom deed ik bij de Bruna uitgebreid research naar damesglossy’s.
De Linda leek me wel wat, net als de Chantal, maar ik kocht na ampele overwegingen de Flair. Dat is het enige blad waarin verhalen staan van meer dan vierhonderd woorden…. In het meest recente nummer komt ene Ine aan het woord over haar prosopagnosie. Ze zegt: “Ik herken zelfs mijn vriendinnen niet”.
Zo erg is het bij mij gelukkig niet. Toch laat ik voor de zekerheid m’n snor nog een tijdje zitten. Anders zou er morgen wel eens een vreemde man in onze badkamer kunnen staan. En dat wil je niet…
