Eén van mijn klanten is een Vereniging van Eigenaren, ergens in het Gooi. De leden hebben besloten dat ze drie keer per jaar nieuwe kunst in de hal van hun gebouw willen exposeren. Leuke mensen dus! De komende maanden kijken ze naar twee van mijn ‘Golden Girls’. Eervol! Of in gewoon Nederlands: supertof.
Kunstzinnige twijfels
De afgelopen jaren heb ik vooral kleurrijke landschapsfoto’s aangeleverd. Dit keer wilde ik graag iets meer van mijn ‘kunstzinnige’ kant laten zien. Da’s overigens best een dingetje. Landschappen zijn veilig, maar met dit soort persoonlijke platen ga je toch een beetje met de billen bloot. Ik twijfelde echt over alles.
Perfecte techniek
Eén ding wist ik zeker: de technische uitvoering van de foto’s moest perfect zijn. Niemand mocht kunnen vallen over de afdrukkwaliteit, de hoeveelheid zichtbare pixels, of een onjuist kleurzweempje. Daarom heb ik meesterprinter Jos Ruijssenaars gevraagd om z’n mooiste papier en z’n beste inkt te gebruiken voor de afdrukken. Het kost wat, maar dan heb je ook wat. Het eindresultaat ziet er waanzinnig gaaf uit.
Voor de liefhebbers: de prints zijn 90×90 en afgedrukt op Canson Baryta Prestige. Het verstevigingsmateriaal aan de achterzijde is dibond.
OK, dat is de afdruk, maar hoe zit het met de fotografie?
The Golden Girls
Printer Jos had associaties met kerkelijke ikonen en met het schilderwerk van Gustav Klimt. Da’s natuurlijk mooi, maar mijn oorspronkelijk idee voor deze foto’s was toch een beetje anders. Ik wilde graag verschillende tegenstellingen in één afbeelding vastleggen. Het harde, rechtlijnige marmer tegenover de zachte, ronde vrouwenvormen. Dood tegenover levend. Koud versus warm. Diepe Gedachten dus over de Grote Thema’s…. Had je van mij niet verwacht he?!
Goud, marmer en vrouwen
De foto’s bestaan uit drie afzonderlijke elementen. De gouden kleur is afkomstig van een plaatje dat ik schoot in het museum Beelden aan Zee (Scheveningen). Wat je ziet is een bewogen foto met een extreem lange sluitertijd van een driedimensionaal beeldhouwwerk. De gouden kleur is geforceerd door de camera-instellingen van de witbalans.
Het marmer trof ik aan op de binnenplaats van museum Petit Palais in Parijs. Je kunt je waarschijnlijk voorstellen hoe de andere bezoekers hebben gekeken naar die vreemde fotograaf die een hele ochtend in de winterkou plaatjes stond te schieten. Buiten was immers alleen een uitgebloeide tuin en binnen hing Botticelli.
De twee meiden (Maura en Sophia) heb ik gefotografeerd in een Amersfoortse studio ter voorbereiding op hun modeshow.
Goed, gisteravond heb ik de twee foto’s opgehangen bij de VvE. Uiteindelijk had ik al m’n onzekerheden aan de kant geschoven en de Grote Stap naar het Kunstenaarschap moedig gezet.
Een toevallig passerende bewoonster wierp een snelle blik en zei: “Leuk! Doet me denken aan linoleum”.
