In onze achtertuin woekert een druivenstruik. We hebben ‘m ooit geplant uit een vurig verlangen naar het Italiaanse dolce vita. Door de jaren heen heeft de houterige stam zich langs de muur omhoog gewerkt en nu steekt ‘ie fier boven het balkon uit. Deze week zat er een slak op een laaghangende tak. Hij kroop richting de top. Ik schatte de afstand op een meter of vier met een stijgingspercentage van de buitencategorie.

De slak had er waarschijnlijk geen gedachten over, maar in mijn ogen was het een veel te ambitieus plan. Het beest hing ondersteboven aan de kale tak en alleen de twee voelsprieten leken te bewegen. Ik voelde plaatsvervangende vermoeidheid. Het was alsof ik met volle bepakking aan de startstreep van de marathon stond. Ongetraind, zonder zicht op nut of noodzaak.

Slak

Een uur of drie later was de slak verdwenen. Ik heb nauwkeurig de grond afgespeurd of het beest misschien was gevallen. Niets. Daarna ben ik in volledige verbijstering naar het balkon gegaan. Ook daar was de wijnrank leeg. De slak was weg. Ik vermoed dat ‘ie zich over de dakrand heeft gewerkt en nu verder leeft in de goot.

De klimpartij van de slak blijkt een mooie metafoor. Dat zal ik uitleggen.
Vorige week heb ik beloofd om weer verhaaltjes te gaan schrijven. Ter voorbereiding op de doorstart heb ik de blogkrochten van deze website nog eens bezocht. ‘t Is een schier onuitputtelijke bron van plaatjes en praatjes.

Let wel: het meeste materiaal bestaat uit niemendalletjes. Toch blijkt dat zelfs die -ogenschijnlijk nietszeggende- notities betekenis kunnen krijgen. Neem nou het fotoproject ‘de Smachtwacht’. Dat blijkt na jarenlange inspanning uit te groeien tot een vreemdsoortig, maar bijzonder portfolio. ‘t Is net als bij die slak: stug doorgaan en je komt vanzelf op een onverwacht hoogtepunt.

Kaartenhuis

Het kan ook andersom; je doet vreselijk je best en opeens zakt het zorgvuldig gebouwde kaartenhuis in elkaar. Dat overkwam vorig weekeinde onze burgemeester. Hij is de eindbaas van Amersfoort en mag binnenkort koning Willem Alexander en koningin Maxima in de stad ontvangen. Burgemeester Lucas Bolsius (“Je mag best ‘Lucas’ zeggen”) is uitgeroepen tot nationale gastheer op Koningsdag. Dat is eervol en reuze spannend. Lucas is trots. Dat liet ‘ie duidelijk weten in allerlei media. Trots én druk.

Tientallen ambtenaren en externe deskundigen zijn al maanden bezig met de voorbereidingen. Dat doen ze grondig. Er is bijvoorbeeld een reusachtige database aangelegd van alle stadsgenoten die een rolletje vervullen tijdens de feestelijkheden. Zo heeft iedere betrokken Amersfoorter de opdracht gekregen om een aantal registratieformulieren in te vullen. Daarop moest je naam, adres, mailbox en de aard van jouw activiteit noteren.

Het terugsturen van die registratieformulieren was meteen een geheimhoudingsverklaring. De inzender mocht niets verklappen; niet over de route en niet over de eigen bezigheden tijdens Koningsdag. Aan niemand. En dat op straffe van een boete van €25.000 (vijfentwintigduizend mille). Het gekke was dat de volledige wandelroute van het Koningspaar al heel snel daarna uitvoerig werd beschreven in lokale en regionale media.

Tussenschot:
Een oud-collega verzuchtte steevast aan de MT-tafel als we weer eens nieuwe richtlijnen verzonnen: “Jongens, dit zijn tekenen van onmacht, angst en onzekerheid. Hoe meer kaders en strafmaatregelen je verzint, hoe groter de kans op muiterij.”

Lucas

Bolsius zat jammer genoeg niet bij dat overleg, want hij had lering kunnen trekken uit die managementles. De muiterij begon inderdaad. Het startte bij RTL. Vervolgens legde een verslaggeefster van RTV Utrecht Bolsius het vuur aan de schenen: “Maar als een meisje van een sportvereniging op het schoolplein aan haar vriendinnetjes vertelt dat ze de radslag gaat doet op 27 april, moet ze dan 25 duizend Euro boete betalen?” Landelijke nieuwsjagers roken ophef en stortten zich op onze burgervader. Lucas haalde zelfs het 8 Uur Journaal.

Lang verhaal kort: de boete gaat van tafel voor alle vrijwillige feestvierders. Voor de professionals blijft de dwangsom wel staan. Bolsius worstelde zich door het spervuur van vervelende vragen. Je zag ‘m denken: “Welk antwoord hadden we tijdens het crisisoverleg ook al weer verzonnen? Help, help, HELP!”

Daarna kregen alle feestgangers een lieve mail van Lucas. De adressen stonden al in een Excel-sheet, dus het rondsturen was een fluitje van een cent. Het opstellen van de tekst had zichtbaar meer zweetdruppels gekost. Het ambtelijke epistel rammelde als knikkers in een blikken bus. Kortom: het was een chaotisch (maar goed bedoeld) betoog om de muitende burgerij weer rustig te krijgen.

Helemaal aan het eind had een overijverige ambtenaar ook nog genoteerd: “We leren graag van onze fouten, dus blijf ons uw opmerkingen en verbeterpunten sturen.”

Of je dat nou wilt horen van een organisatie die binnenkort Koningsdag gaat organiseren, weet ik niet? Maar ach, een paar jaar geleden is een uitvoering van the Passion ook zeer succesvol verlopen. Wie ben ik dan om over onze Amersfoortse kneuterigheid te oordelen?

Uiteindelijk ging het hele verhaal als een nachtkaars uit. Bolsius blij!

Tot slot nog even dit:
De lease-hond kwam weer een weekje logeren. Dat betekent dat ik zeven dagen rondjes heb gelopen. ‘t Was steeds een klein uurtje. En kijk nou op de stappenteller: toch een ruime marathon! Je hoeft niet altijd te rennen om een heel eind te komen. Of, zoals de wijzen uit het oosten zeggen:

“De haas en de slaek hemme geliek ni-jjaor”

Noot: ik mijn hernieuwde enthousiasme ben ik een beetje uitgeschoten met de woorden. De volgende keer zal ik het verhaal iets korter houden.