Het mentoraat van fotograaf Peter van Tuijl is nu echt begonnen. Gisteravond moesten we met de billen bloot. Iedereen had keurig het huiswerk gemaakt en dat mochten we presenteren aan De Meester. Het voelde ouderwets spannend. Da’s best gek, want waarom zou je zenuwachtig worden van een beetje feedback op een paar foto’s?

Zoete koek

In mijn vorige fotoverhaal heb je kunnen lezen dat ik in de voetsporen van de schilder René Magritte ben gestapt. Inmiddels ben ik behoorlijk gefascineerd door de man. Hij leefde in de eerste helft van de vorige eeuw en heeft zichzelf onsterfelijk gemaakt als surrealistisch schilder.

Magritte stelt alles wat wij voor zoete koek aannemen ter discussie. Hij maakte schilderijen waarin de werkelijkheid net een beetje anders is dan we ‘m kennen. Dat leidt regelmatig tot grappige beelden. Ik heb geen idee of het de bedoeling van Magritte was om geinig te doen (het schijnt een redelijk grijze muis te zijn geweest), maar ik moet soms hartelijk lachen om zijn vreemde vondsten.

Luistertip: over de ‘saaie’ burgerman René Magritte heb ik een podcast gemaakt.

Tien werkmethoden

Tijdens mijn voorbereiding heb ik natuurlijk veel gegoogeld op de naam René Magritte. Tussen de ruim tien miljoen (10.300.000) zoekresultaten vond ik een erg informatieve uitleg over de werkwijze van de surrealisten: “De kunst moet het onzichtbare zichtbaar maken, de dichtkunst moet het onzegbare zeggen“.

Magritte zei zelf dat zijn schilderkunst het mysterie van de wereld oproept. Om dat geheim zichtbaar te maken, voegt de kunstenaar vaak twee objecten samen, zodanig dat de realiteit waartoe ze behoren, overgaat in een droomwereld. De toeschouwer wordt van het zichtbare naar het onzichtbare geleid.

JOE-HOE, ben je er nog? Dit begint op vaagpraat te lijken, maar ’t valt best mee hoor. Dat laat ik je de volgende keer zien…

Op de eerder genoemde website (PDF) staat een lijstje met tien methoden die Magritte toepast in zijn schilderkunst. Methode tien luidt als volgt:

Maak een afbeelding van een voorwerp en plaats die afbeelding terug in de oorspronkelijke context.

Daar ben ik mee aan de slag gegaan. Je zou het ook eens moeten proberen. Het is een feest voor de geest. Ik heb foto’s gemaakt van hompen kaas, gootsteenontstoppers en olielampjes. Vervolgens heb ik die voorwerpen in Photoshop keurig ontdaan van hun feitelijke omgeving. Daarna ben ik bij de Xenos een aantal foeilelijke fotolijstjes gaan kopen (€2,95) en heb de vrijstaande plaatjes daarin gestopt.

Magritte stimuleert

’t Is gek om te merken dat je door zo’n opdracht plotseling andere laatjes in je hersenen open breekt. Ik had het echt nooit in m’n hoofd gehaald om een foto van een plant in een bloempot te zetten. René Magritte heeft me gestimuleerd om iets te bedenken waar ik in geen honderd jaar over nagedacht zou hebben.

Bovenmeester Van Tuijl vond het -geloof ik- wel een geslaagd experiment. Da’s fijn, maar ik moet al weer aan de slag voor de volgende les. Dat wordt waarschijnlijk ‘methode twee’ van Magritte:

Creëer een nieuw ding door twee bestaande dingen samen te voegen die wel/niet iets met elkaar te maken hebben.

De zenuwen spelen nu al weer op….

Nabrander:
Jaren geleden heb ik ook al geworsteld met het kunstenaarschap.