Vijftigplussers zijn merkentrouw. Bedrijven hoeven geen dure reclamecampagnes te maken voor deze doelgroep van senioren. Als de oudjes eenmaal hun hart hebben verpand aan een product, dan blijven ze het toch wel gebruiken.
 

 

Evangelist

Ik was waarschijnlijk vroeg oud, want mijn grote liefde voor Apple en Volvo bestaat al jaren. Later is daar Sonos bij gekomen. Het zijn drie merken waarvoor ik het evangelie ongevraagd verspreid, toentertijd en nu nog steeds. Even de gezamenlijke glorieuze kenmerken op een rij:

• Ze zien er fantastisch uit met hun strakke designs en de glimmertjes op de goede plaatsen. Ik houd van minimalisme, maar laat me ook snel verleiden door spiegeltjes en kralen…
• Ze zijn alle drie behoorlijk innovatief.
• Verder hebben ze een fantastische gebruikersinterface. Je hoeft eigenlijk niet na te denken om ze te kunnen gebruiken; het beperkte aantal knopjes en pedalen zit precies op de juiste plek.
• En, last-but-not-least: ze zijn oerdegelijk.

Volvo en Sonos hebben me nog nooit teleurgesteld. Apple wel. Dat Grote Verdriet wil ik vandaag even met je delen.

Steve Jobs

Je weet misschien dat ik websites bouw. Dat doe ik al lang en dat is de schuld van diezelfde computerfabrikant uit Cupertino. Apple had namelijk ooit een geweldig softwarepakket om -super eenvoudig- internetpagina’s te bouwen. Dat programma heette iWeb. Het werkte simpeler dan simpel. Je kreeg een leeg werkblad te zien. Daar plakte je wat foto’s in en je schreef een begeleidend tekstje. Tot slot moest je op een publicatieknop drukken. Daarna was je website klaar. Een kind kon de was doen, dus ik ook.

Op een kwade dag kreeg ik een mailtje van Steve Jobs. Hij schreef dat Apple ging stoppen met iWeb en dat ik nog een jaar de tijd had om al mijn teksten en foto’s weer van zijn servers te halen.

Toen was ik boos. Ik had jarenlang de mooiste knutselwerkjes gemaakt en nu bleek het helemaal voor niets. Steve was een pummel! Dat had ik wel eens vaker gehoord, maar altijd verdrongen, omdat ik van Steve hield. Maar de Grote Goeroe negeerde zelfs de hartewens van een evangelist met een rotsvast geloof en een onwrikbare merkentrouw.

Tim Cook

En nu flikt Apple het weer. Al mijn foto’s (een kleine honderdduizend) zitten in een fantastisch, professioneel softwarepakket met de naam Aperture. Het werkt als een trein. Er is nooit gedoe mee. Aperture is mijn lust en mijn leven.

Een tijdje geleden kreeg ik een mailtje van Tim Cook dat hij Aperture niet meer zal ondersteunen. Dat klinkt niet vriendelijk, maar ook niet heel ernstig, want de zaak werkt voorbeeldig. Ondersteuning lijkt nergens voor nodig. Maar dat is de schijn die bedriegt. Je kunt er donder op zeggen dat bij een volgende upgrade van mijn besturingssysteem de hele fotobibliotheek in elkaar stort. Ik ben dus weer boos.

Tim heeft me wel een alternatief geboden. Ik mag mijn professionele pakket inruilen voor een nieuwe consumenten webcloud-aanbieding. Het idee is dat ik al mijn foto’s upload naar de computers van Apple. Zij zullen dan goed op mijn creatieve uitspattingen passen. Ik hoef alleen maar heel veel serverruimte te kopen. Heel veel.

Belachelijke merkentrouw

Nou mooi niet dus. Er is ook een ander professioneel fotobewerkingsprogramma. Dan ga ik daar wel mee aan de slag. Het is alleen een beetje jammer dat duizenden foto’s al hun aanpassingen verliezen. Tien jaar gefriemel om mijn foto’s naar een hoger plan te tillen is naar de filistijnen.

Zojuist liep ik rond met de hond en toen kwam serieus de gedachte op om een nieuwe Apple-computer te kopen. De ratio er achter: dan kan ik mijn huidige machine gewoon blijven gebruiken, inclusief het zaligmakende Aperture. Op het moderne apparaat doe ik dan al mijn andere werkjes.

Ik schrok echt van mijn eigen gedachten. Je wordt aan alle kanten gepakt door die Tim Cook en vervolgens besluit je om hem te belonen met een nieuwe aankoop uit zijn winkeltje….

Hoezo merkentrouw?