Zaterdag 14 november 2015
Het blijft maar spoken in m’n kop.
Gisteravond en vannacht hebben dwaze jonge mannen aanslagen gepleegd in Parijs. Ze hebben anderen met kalasjnikovs en zichzelf met bomgordels vermoord.

Het aantal doden is enorm en groeit nog steeds.

Ik volgde het nieuws op TV en via Twitter. Vooral op het sociale medium nam de polarisatie met de minuut toe. Bah.

Let wel: ik begrijp echt niet wat er in hoofden van jongeren omgaat die automatische geweren leegschieten op ongewapende leeftijdgenoten. Daar is geen excuus voor. Geen enkel. Maar om dan meteen miljoenen anderen dezelfde onmenselijke praktijken toe te dichten omdat ze ook ‘moslim’ in hun paspoort hebben staan, is voor mij net zo onbegrijpelijk.

Eén tweet heeft zich vastgezet in mijn verwarde hoofd:
“Ik wil een nieuwe wereld. Deze is kapot.”

Die zoektocht naar een ‘nieuwe wereld’ zou wel eens heel universeel kunnen zijn. Iedereen wil het beter hebben dan nu. Jammer genoeg zijn we het er met z’n allen niet over eens wanneer we tevreden zijn. Waarschijnlijk nooit. Dus bouwen we muren, sluiten we grenzen en knallen elkaar overhoop. Bah.

Dit verhaaltje levert geen bijdrage aan de wereldvrede, maar bevrijdt wel het gemoed. Sorry dat ik je daarmee lastig viel.

Noot: deze post is een herpublicatie van een eerdere website. Titel: 318-2015.