Tot voor kort heb ik nooit stilgestaan bij de meerwaarde van een plamuurmes. Ik wist dat die dingen bestonden, maar dat was het dan ook wel.

De afgelopen weken zijn plamuurmessen tot de eerste levensbehoeften gaan behoren. Zonder die dingen had mijn leven weinig zin gehad. Hoe had ik honderden gaatjes moeten stoppen, oude verfdruipers moeten verwijderen, of behang moeten afsteken? Het zijn retorische vragen, want het goede antwoord vermoed je wel.

Zoon Sander gaat verhuizen en wil zijn nieuwe onderkomen pico bello op orde hebben. De wanden moeten strak worden. En licht. Heel licht. 90-10 staat op de ton met latexverf. Het zijn allemaal nieuwe codes en begrippen in mijn bestaan, maar ik ga er manmoedig mee om.

De laatste resten oud behang houden zich verstopt achter de verwarmingselementen. Ik ga ze komende week verwijderen en dan is de periode van het plamuurmes eindelijk voorbij. Een kwast en roller liggen al voor me klaar.

Het wordt een witte kerst.

Noot: dit verhaal is een herpublicatie van een eerdere website.