Heel lang geleden wilde ik indruk maken op een vriendinnetje. We gingen voor het eerst samen naar een echt restaurant. Op mijn kosten… Het was in de tijd dat ik net een auto had: een VW Kever. Mijn liefde voor die auto was bijna net zo groot als voor het vriendinnetje.

Exquise en zo

Het restaurant dat ik had uitgezocht lag aan de rand van Winterswijk, een paar kilometer van de Duitse grens, op de begane grond van een luxe bejaardenflat. De recensie in de lokale krant was lovend. Ik weet de woorden niet meer, maar de eetgelegenheid werd omschreven als ‘chique met een exquise menukaart’. Zoiets.

Het was nog vroeg toen we de lege parkeerplaats opdraaiden. Vlak bij de entree was voldoende ruimte. Ik stuurde de vaalrode Kever tot naast de voordeur. Het portier aan de kant van m’n vriendin werd ogenblikkelijk opengerukt door een meneer in driedelig zwart. Wij liepen in spijkerbroek. Dat was de eerste aanwijzing die ik heb gemist.

Het was Frans

De galante hulp aan mijn date voor die avond verliep in alle stilte. Pas toen ik om de auto was gelopen, keek de man mij aan en sprak de onvergetelijke woorden: “Vous êtes en route?”. Dat was de tweede aanwijzing. Ik dacht dat de man een zwaar Achterhoeks accent had en dat ik ‘m daarom zo slecht verstond. Maar toen -bij navraag- de zin exact hetzelfde werd herhaald, was het duidelijk Frans. Niet de man, maar de taal.

We hebben bevestigend geantwoord en zijn hem naar binnen gevolgd. De derde aanwijzing begreep ik meteen. Dat waren de bedragen in het lederen boek dat voor ons op tafel werd gelegd. De prijs voor twee schaaltjes magere kippenbouillon kwam overeen met mijn maandelijkse studietoelage. We zijn na het voorgerecht weer gegaan. We waren immers ‘en route’, dus gek was dat niet.

De ingeslagen weg…

De Kever is inmiddels overleden en ik mijd restaurants in de buurt van seniorenwoningen. De liefde voor zowel vrouwen als auto’s is gebleven. En als het even kan, ben ik ‘en route’….

Geschreven op woensdag 17 september 2014
#anotherdayattheoffice