Blue Monday – 18 januari 2016
Mensen vragen wel eens: “Gerard waarom dit blog? Wáárom Gerard, waaròm?”

En daar blijft het niet bij. Meestal volgen dan nog: “Kost het niet ontzettend veel tijd?“, “Voor wie doe je het eigenlijk?“, “Heb je altijd inspiratie?“, “Geef je niet te veel privacy bloot?“, “Is het allemaal wel waar wat er staat?“, “Wat is er eerder: de foto of het verhaal?” en “Waarom moet ik het eigenlijk lezen?“.

Je ziet: dit zijn zaken die aan de essentie van het bestaan raken en ik zal m’n best doen om verlossende antwoorden te geven. Aan het eind van de uitleg is alle rook om je hoofd verdwenen….

Geschiedenisles

Voor een volledig antwoord moet ik een stuk terug in de tijd.
Het 365-dagen-project is een tijdje populair geweest onder fotografen. Je moet dan denken aan de jaren rond 2010. Het idee was simpel: je schoot iedere dag een plaatje en dat zette je onder elkaar op een website. Er waren verschillende variaties. Sommige collega’s maakten selfies, anderen volgden grote bouwprojecten en weer anderen leverden iedere dag een echt kunstwerk af.

Ik begon in die periode serieus met fotografie en had al snel in de gaten dat routine ongelooflijk belangrijk is. Het is raadzaam om veel, heel veel plaatjes te schieten. Op die manier leer je ontdekken wat werkt en wat niet. Je moet leren om voortdurend te visualiseren welke beelden de moeite waard zijn om vast te leggen. Tot het moment dat je niet meer na hoeft te denken en de handelingen ‘automatisch’ worden. In managementcursussen wordt dat een staat van ‘onbewuste bekwaamheid‘ genoemd.

Zo’n jaarproject leek met wel een mooie verplichting om dag-in-dag-uit met fotografie bezig te zijn.

Hetzelfde geldt voor schrijven. Dat is ook een kunstje dat je moet onderhouden. Je voelt ‘m aankomen: ik heb de dagelijkse plaatjesschieterij gecombineerd met korte verhaaltjes. Dat werd een blog dat ik ‘Babbels’ heb genoemd. Die titel is bewust gekozen, want er hangt een duidelijk zweem van relativering omheen: het was vooral niet mijn bedoeling dat het echt serieus zou gaan worden. Of die insteek is gelukt, weet ik niet meer zo zeker na een kleine duizend foto’s en evenzoveel praatjes.

Terug in de tijd

De eerste Babbels kwamen op 31 januari 2010 online. Dat ging nog met horten-en-stoten. Er zat geen echte lijn in. Het dagelijkse werk begon pas op 1 juli 2012. Vanaf de zomer van dat laatste jaar staat er iedere dag een plaatje met een praatje op deze site. Hallelujah!

En dan is er nog een derde reden om me zo uit te sloven. Ik vind namelijk dat ik heel goed moet begrijpen hoe een website werkt. Nieuwe inzichten en technieken wil ik binnen mijn eigen webomgeving testen voordat ik er klanten mee lastig val. Met deze website beproef ik de innovaties op het gebied van social media, SEO en verschillende CMS’en. Dat is dure taal voor het testen van nieuwe internettechniek en het pleasen van Google.

Het draait dus allemaal om het opdoen van ervaring en routine, zowel op het gebied van fotografie, schrijfwerk en websitebouw. Dat het eindproduct zo langzamerhand op een dik dagboek begint te lijken is mooi meegenomen, maar het was niet de oorspronkelijke opzet.

Blog FAQ

Dan nu de antwoorden op al die prangende vragen. Ik noem de rubriek, naar goed webgebruik: ‘veelgestelde vragen, FAQ‘.

Q: “Kost het niet ontzettend veel tijd?”
A: De meeste verhaaltjes worden geschreven tussen het avondeten en het Journaal van 8-uur. Ik zit er gemiddeld zo’n drie kwartier op te ploeteren. Het maken van de foto gebeurt meestal eerder op de dag. Als ik eenmaal een aardig plaatje heb, dan ontstaat er heel langzaam een voorzichtig idee over een bijpassende babbel.

Q: “Heb je altijd inspiratie?”
A: Nee. Soms is er geen sprankje creativiteit in de verre omtrek te bekennen. Dat zul je ongetwijfeld merken als je wat langer rondneust op de site. Er zijn dagen dat ik van ’s ochtends vroeg tot aan het avondeten druk ben met andere zaken. Dan is er geen tijd om aan een foto te denken. Dat zijn de dagen dat ik archiefplaatjes gebruik en er een actueel verhaal bij verzin. Meestal gaat het stukje dan over een onderwerp waar ik die dag vakmatig mee bezig ben geweest (radio, marketing, websitebouw, brand journalism, etc.).

Q: “Geef je niet teveel privacy bloot?”
A: Dat zou kunnen. Als je een trouw volger bent van dit blog, dan krijg je een aardig inkijkje in mijn leven, maar mijn diepste zielenroerselen tref je hier niet aan. Ik probeer ook te voorkomen dat collega’s, familie en vrienden met naam en toenaam worden genoemd. Alleen ‘mevrouw Oonk’ krijgt regelmatig wat ongevraagde aandacht, maar zelfs dat probeer ik tot een minimum te beperken. Geloof me: met een beetje hulp van Google zul je veel meer informatie over me vinden dan dit blog ooit heeft prijsgegeven.

Het blog en de waarheid

Q: “Is het allemaal wel waar wat er staat?”
A: Nee. De kern van het verhaal berust altijd op waarheid, maar ik sta mezelf dichterlijke ruimte toe om zaken aan te dikken, om te draaien, of te combineren. In een enkel geval plaats ik een foto van een dag eerder, of is de beschreven belevenis allang verdaagd. Je moet het dus allemaal met een korreltje zout nemen. Graag zelfs.

Q: “Waarom moet ik het eigenlijk lezen?”
A: Je hoeft dit blog absoluut niet te lezen. Het leven van Matthijs van Nieuwkerk of Taylor Swift is waarschijnlijk een stuk interessanter dan dat van mij. Natuurlijk vind ik het ontzettend leuk als je wel af-en-toe een blik werpt op mijn pennenvruchten en al dat fotogedoe. Je kunt je zelfs inschrijven voor een dagelijkse e-mail, zodat je nooit meer iets hoeft te missen. Er staan een paar invulvelden rechtsbovenaan (op een bureaucomputer), of een fikse swipe naar beneden (op mobieltjes en tablets).
Oh ja, reacties vind ik ook leuk. Kijk maar, het is aan jou.

Zo, ik hoop dat de rookwolken zijn opgetrokken en dat iedereen nu een beetje zicht heeft op de drijfveren achter dit blog. Ik wens je veel kijk- en leesplezier.

En verder wijs ik je graag op twee andere sites die een veel serieuzer karakter hebben.
Voor mooie interviews en verhalen: www.topstories.nl
Voor media-advies en voice-over: www.textmaker.nl