Tim is 23 en heel erg slim. Ik sprak hem gisteren tijdens de Open Dag van Fotoschool Keistad. Hij viel op door een bevlogen verhaal over zijn voortdurende zoektocht naar het mooiste landschap. Er hingen ongeveer tien mensen aan zijn lippen toen hij gepassioneerd en in prachtige bewoordingen sprak over zijn reis naar Canada. “Daar had je pas echt indrukwekkende gebieden; weids, ruw en rustig“.

Tim toonde af-en-toe ook een bijpassende foto. Dan hield hij trots een iPad omhoog en wees met een vinger aan welk aspect van het plaatje bij hem voor ontroering zorgde. Het was een ongeplande presentatie van hoog niveau.

Autisme

Iets later schoof Tim bij mij aan tafel om zich in te schrijven voor een cursus. Ik gaf hem een paar complimenten voor het kunststukje van een kwartier geleden. We raakten aan de praat over van alles en nog wat. Ik heb waarschijnlijk verbaasd gekeken toen Tim vertelde dat zijn hoogste opleiding VMBO-T was. Ik kon dat helemaal niet rijmen met de eloquente knaap van zojuist.

Tim heeft een handicap. Hij krijgt te veel prikkels. In een vol leslokaal neemt hij alles waar: een stoel die verschuift, de vlieg op het bord, een zonnestraal op smerig glas en de docent die daar doorheen praat. Tim kan slecht gefocust blijven op de hoofdboodschap. Dat is lastig tijdens een les. Rampzalig zelfs. Bij IQ-testen scoort hij heel erg hoog, maar op school wil het allemaal niet zo lukken.

“Daarom houd ik zo van fotograferen in een landschap. Je bent alleen met je camera en de natuur. Er zijn maar weinig dingen die je afleiden. Ik kan me helemaal richten op het schieten van een ultieme foto. Ik ga dan helemaal op in de compositie. Het maakt me niet uit of de zon schijnt of dat het regent.”

Tim kon het goed uitleggen. Hij heeft vrede met zijn handicap en kan er mee omgaan. Hij maakt van zijn zwakte een kracht. Ik weet zeker dat Tim een beroemde landschapsfotograaf gaat worden. Hij heeft er het geduld, het oog en de visie voor.

Klein landschap

Vandaag reed ik naar mijn ouders in de Achterhoek. De mist en nevel maakten de wereld grijs en klein. Om de een-of-andere reden moest ik steeds aan het gesprek met Tim denken. Vlak voordat ik arriveerde bij het ouderlijk huis ben ik even uitgestapt. Niet omdat het er allemaal zo uitnodigend uitzag, maar omdat ik wilde weten of zelfs een somber landschap ook voor rust kan zorgen.

En daar stond ik op de grens met Duitsland in de mist en de regen. Na vijf minuten heb ik het opgegeven. Het werkte niet. Ik denk dat een zonovergoten heuvel in Toscane, of de warme windstroom op Zabriskie Point mijn gemoedsrust sneller raken.