Vrijdag 31 januari: Wat een heerlijke dag zeg. Het is rond het vriespunt, de wind is weg en de lucht strakblauw. Tijd dus voor een wandeling door het stadspark. Ik kwam prachtige plaatjes tegen.

Bij thuiskomst bekijk ik alle shots in een beeldbewerkingsprogramma. De meeste foto’s scherp ik iets aan. Dat kan ook standaard in de camera, maar ik houd het liever in eigen hand. Vandaar. Hetzelfde geldt voor contrast en verzadiging. Bij die drie ingrepen blijft het meestal. Soms moet de horizon wat rechter en heel af-en-toe poets ik een sensorvlekje weg. Maar dat is het dan ook wel. Ik ben geen ‘bewerker’. Misschien is het luiheid, misschien onvermogen en per definitie ontbreekt de tijd.

Vandaag heb ik me uitgesloofd. De twee foto’s hieronder hebben iets meer digitale massage gehad. Dat deed me denken aan de heftige discussies die zich met regelmaat in mijn fotokringetje afspelen. Er zijn puristen die zelfs het opschroeven van de scherpte uit den boze vinden. Bij persbureaus worden fotografen ontslagen als ze aan een contrastknopje hebben gedraaid. Bij nieuwsfotografie heb ik daar nog een beetje begrip voor. Je hebt domweg duidelijke richtlijnen nodig als je betrouwbaarheid nastreeft en wilt kunnen uitleggen hoe waarheidsgetrouw een foto eigenlijk is. Je kunt als fotojournalist -bijvoorbeeld- geen elementen aan je platen gaan toevoegen (of ze juist weghalen). Dat zou een ‘verkeerd beeld’ bij de kijker geven. Maar in alle andere takken van digitale fotografie mag je -wat mij betreft- helemaal los gaan met softwarepakketten.

Terug naar die plaatjes hieronder. De eerste is omgezet naar zwart/wit en er is een beetje mist toegevoegd. De tweede is eigenlijk niet bewerkt en toch is er iets mee aan de hand. Daar draait het om: ik wil jou -de kijker- net iets langer gevangen houden. Ik hoop dat het is gelukt…