Zondag 23 maart: Een waarschuwing vooraf: dit keer gaat m’n verhaaltje ergens over. Over de Bijbel en zo. Dan weet je dat alvast.

Heilige herberg
Vanmiddag zat ik in Café Verwondering. Dat is zo’n kerkelijke herberg waar je vrijuit over God en geloof kunt praten zonder dat iemand je meteen voor Jehova’s getuige aanziet.

Jonge god
Het was er bomvol en ik was bijna de jongste. Het begon dus al leuk.
De mensenmassa had zich naar het café gespoed om dominee Carel ter Linden te horen spreken. Je kent hem van het huwelijk van Willem en Maxima en nog een paar andere koninklijke gebeurtenissen. Carel heeft ook een boek geschreven. Het heet ‘Wat doe ik hier in Godsnaam?‘ en het is nogal vrijzinnig van inhoud. Voor de mensen die nu al dreigen af te haken: vrijzinnig betekent dat je de oude geloofswaarden durft te betwijfelen. Dat doet Ter Linden. “Je moet de Bijbel niet letterlijk nemen“, zei hij voortdurend, “maar probeer de bedoeling te achterhalen”. Kijk, dat is mooi: ruimte voor je eigen ideeën.

Kniezen of klappen
Om eerlijk te zijn had ik nogal wat opstand en ‘boegeroep’ verwacht, zeker gezien de gemiddelde leeftijd van de bezoeker. Uiteindelijk viel het allemaal erg mee. Slechts één meneer schreef de leegloop van de kerken een beetje bozig toe aan Ter Linden, maar verder kreeg onze dominee de handjes flink op elkaar.

Verliefd op verhalen
Ter Linden is innemend en slim. Zijn verhaal klinkt logisch en iedereen weet dat we niet tot in de eeuwigheid oude gewoontes kunnen koesteren. Maar het verwarrende is dat Ter Linden zichzelf ook vastbijt in de oude verhalen. Hij is er letterlijk verliefd op. De Bijbelse babbels en beelden bieden hem steun. En dat zorgt voor discussie: een ondeugende dominee die durft te zeggen dat je de Bijbel kritisch moet lezen en dat je zeker niet alles letterlijk moet geloven, terwijl hij zichzelf vol overtuiging ‘gelovig’ noemt. Dat lijkt dubbel en leidt tot discussie.

Ongelovige vrienden
Een paar goede vrienden denken als Ter Linden. Ze houden ook zielsveel van de oude wijsheden. Toch hebben ze er een paar jaar geleden bewust voor gekozen om zichzelf ‘ongelovig’ te noemen. Einde discussie! Bij hen schiet je geen gat meer in de argumenten. Bij Ter Linden word je uitgedaagd om de zwakke plekken in de verdediging te vinden.

Ik geloof dat ik van discussie houd…