197-2016
Rieke Vreman gebruikt de mogelijkheden van Facebook om haar nauwkeurige en humoristische observaties met vrienden te delen. Soms is het platform zelfs een uitlaatklep voor haar gevoelens en frustraties. In alle gevallen zijn haar verhaaltjes pareltjes met een heerlijke glinstering. Lees deze van een week geleden maar eens….
Woorden tijdens de scrub
De zes weken zijn voorbij. Het wordt weer tijd voor de tractátie voor de huid, onder professionele begeleiding, door vakkundige handen: de zeswekelijkse schoonheidsbehandeling. Nu heb ik niet de meest vrolijke schoonheidsbehandelaar. Meestal kom ik er eerder leeggezogen dan opgewekt vandaan. Maar je kúnt niet weten, misschien, vandaag….
“Goedemorgen”, jubel ik mezelf naar binnen, “Wat een lékker weer vandaag!” “Ja, ja”, geeft de schoonheidsbehandelaar (voortaan SB) toe.
Ik mag plaatsnemen. Voor het gemak (van SB) heeft ze de stoel alvast in volledig horizontale positie gezet. Dus gaan zitten en je benen in een draai in de goede houding leggen. Vervolgens achterover gaan liggen. De poten (?) van het schoonheidsbed bewegen een beetje onder me. Genoeg om alert te blijven.
“Het schijnt dat dit weekend op Schiphol een recorddrukte wordt verwacht”, begint SB geheel uit haarzelf. Op de een of andere manier klinkt het niet als voorbode op goed nieuws. En ja hoor, daar komt het: “en dan denk ik: zeg dat nou niet. Daar komen alleen maar terroristen op af. Die denken: lekker veel mensen in één keer”.
“Nou”, probeer ik te verluchtigen, “daarvoor hoeven ze niet te wachten tot een druk weekend. Op een luchthaven is het altijd druk. En bij topdrukte weten ze dat er ook flink beveiligd wordt. Meestal pikken ze minder beveiligde plekken met toch veel mensen, zoals markten en feesten”.
Ik hoor het mezelf zeggen! En denk meteen: “Waarom zég ik dit? Maakt dít de wereld nou vrolijker?” Blijkbaar is mijn behoefte tot tegenspraak groter dan mijn verlangen iets zinnigs te zeggen.
Eigen wereld
Ik probeer te ontspannen, maar kijk naar een lamp die ooit wit is gespoten, maar al heel lang vergeeld boven me hangt.
SB begint met een scrub. “Dit voel ik wél hoor, het schrijnt”, waarschuw ik. “Ja, dode huidcelletjes verwijderen”, hoor ik, alsof ik niets gezegd heb, “ook op de dunne huid zitten dode huidcelletjes”. De trut!
Ik zit mijn tijd uit, bedenk vanonder het oogmaskertje mijn eigen wereld. En reken af.
“Van het weekend wordt het mooi weer, 28 graden”, rammel ik er nog even uit. “Ja”, zeurstemt ze, ” dat zal wel weer zonder zon zijn, dat het de hele dag alleen klam warm is. En maandag gaat het weer regenen, de hele week”.
“Nou bedankt hè?”, jubel ik mezelf de winkel weer uit.
En bedenk hoe ik zelf een oogmaskertje kan maken.
Ik ga nog wat oefenen op de conversatie.
Tot zover Rieke. Ik heb me natuurlijk afgevraagd waarom ik zo op haar verhaaltjes val. Waarom lees ik haar besognes? ’t Is toch vreemd dat ik zo geniet ik van haar schriftelijke uitlaatklep? Wat maakt haar blogjes bijzonder? En kan ik mijn voorkeur dan ook beargumenteren?
Er gelden weinig wetten voor een blog. Het is juist de bedoeling dat iedereen eenvoudig z’n ei kwijt kan. Blog-goeroe Karin Ramaker zegt het zo: “Bloggen doe je in de eerste plaats met je hart, daarna met je hoofd.” Maak je dus niet meteen druk over zinswendingen, taalfouten en schrijfstijl. Dat komt pas later. Toch zijn er een paar zaken die een goed blog onderscheiden van de middenmoot.
- Een blog is persoonlijk. Je schrijft het meestal in de ik-vorm en het gaat over jouw belevenissen. Het liefst lezen we niet uitsluitend glorieuze hoogtepunten uit je bestaan, maar ook een paar tegenslagen en tekortkomingen. De mens is niet foutloos en dat geldt ook voor een blogger.
- Het is fijn als je kennis overdraagt. Jouw ervaringen kunnen anderen helpen. Schrijf over je vaardigheden, je drijfveren en je motivatie. Over de zaken dus waar jij verstand van hebt. Dat vindt je lezer prettig.
Verchroomde uitlaatklep
Rieke biedt nog wat meer:
Allereerst houd ik van haar lichte ironie. Een blog knapt op van humor. Je hoeft niet per se grappig te doen, maar een klein gebbetje op z’n tijd is altijd prettig voor de lezer.
Ze schrijf korte zinnen zonder taalfouten. Een misplaatste d of t is niet echt erg, maar als alle letters op de goede plek staan wordt het verhaaltje toch smakelijker.
Daarnaast zijn haar woordvondsten briljant. Ze boeien en houden de lezer bij de les. Ik zie in gedachten hoe Rieke zichzelf ‘de winkel uitjubelt’. Ik hoor ook hoe de ‘scrubjuf ‘zeurstemt’. Mijn zintuigen worden geprikkeld door een paar afwijkende woorden. Lekker!
En dan is er nog iets. Misschien ben ik de enige hoor…. Rieke plaatst haar kritische noten over de norsige schoonheidstante op een openbaar medium. Ze loopt het risico dat die mevrouw het verhaal te lezen krijgt, of er over hoort van een ander slachtoffer. Het is gedurfd! Hoe zal dan de eerstvolgende ontmoeting tussen die twee verlopen? Ik vrees nu al voor de ‘schrijnbank’ met de wiebelpoten… Arme Rieke.
NB.: Een kleine week later schreef Rieke op Facebook een blog over onze ontmoeting. Klik & check!
De komende weken zal ik hier regelmatig één van mijn favoriete bloggers opvoeren. Als jij ook schrijfhelden in de blogosfeer kent, dan mag je best een linkje delen. Hoe meer hoe liever.
