Dagfoto 204-2016

Deze week voelde ik me een paar uur non-stop volmaakt gelukkig. Dit keer kwam het uit de lucht vallen. Zo’n moment dat je niet ziet aankomen, maar dat je plotseling helemaal omarmt. Geluk is dus niet per definitie secondenwerk, het kan best een tijdje duren.

Achteraf gezien waren de voortekenen goed. Ik had ’s ochtend een prettig overleg op een schaduwrijk terras. Het schrijfwerk in de middaguren verliep soepel. Er meldde zich tussendoor een student voor mijn nieuwe cursus en de huishoudelijke karweitjes gingen veel sneller dan bedacht. Kortom: het was best een aardige dag.

Aan het eind van de middag begon de zon te koelen en de lange avondschaduw nodigde uit om nog even wat te lezen. Toen begon het, net voordat ik de fles witte wijn pakte….

Zoutvlakte

Als ik woorden zou moeten geven aan mijn geluksgevoel, dan is het zoiets als een warme zomerwind in een grote lege ruimte.

De binnenstromende blijheid presenteert zich alsof ik in het midden van een reusachtige zoutvlakte terecht ben gekomen. De lucht en de horizon gaan naadloos in elkaar over. De wind waait hard en heeft een aangename temperatuur. Mensen zijn er niet. Er zijn geen prikkels, alleen de voortdurende ruis van de luchtstroom.

Ik heb ooit op zo’n zoutvlakte gestaan. Het was op een late namiddag in Death Valley, ver onder zeeniveau. De zon verdampt tijdens de hete uren al het water en de bodem wordt wit van de zoutkristallen. Sander was er bij. We stonden twee meter van elkaar af, maar konden geen woord wisselen door het geluid van de stevig strelende storm.

Dat was een moment dat van mij eeuwig had mogen duren, net als dat uur op een rotspunt aan de Portugese kust. Eindeloze ruimte, een beste bries en heerlijke warmte. Echt geluk blijft je bij….

Achtertuin

Deze week overkwam het me dus in de eigen achtertuin. Ik zat in het avondlicht en voelde een weldadige rust neerdalen. Er was geen plaats voor muizenissen, of gedachten over morgen. Alles was goed.

Later op de avond sprak ik een paar mensen. Ze vroegen of ik al vakantie had gehad, want ‘je ziet er zo ontspannen uit’. Ik had op dat moment niet de moed om mijn geluksgevoel van die middag aan ze voor te leggen. Zoiets klinkt al snel pathetisch…. Ik heb geantwoord dat ik bezig ben in een mooi boek en tijdens het lezen de wereld even vergeet.

Geluk door Thomas Glavinic

Het boek is geschreven door Thomas Glavinic en heet ‘Het grotere wonder’. De hoofdpersoon zoekt zich suf naar de zin van het leven. Hij gaat daarvoor -letterlijk- door diepe dalen en over de hoogste toppen. Thomas Glavinic masseert je geest op iedere pagina. Hij zuigt je mee in zijn rijke fantasie.

De wijn speelde ook een rol, maar Glavinic heeft me daarvoor waarschijnlijk al in een lichte trance gebracht. Ik ben hem hem dankbaar. Echte boeken blijven je bij.