Vandaag was te veel. Veel te veel. Sander en ik hebben zojuist nog eens rustig doorgenomen wat we zouden melden op dit blog en dit moest het worden: “Het was te veel. Veel te veel.” Het begon bizar in een plasnat LA. De regen gutste uit de grijze lucht. Voor degenen die niet willen geloven dat het in Californië kan regenen, heb ik een foto bijgevoegd van ons motel.
Oh ja, koud was ’t ook nog. Het ontbijt bij Starbucks maakte iets goed, maar lang niet alles.
Het doel vandaag was Death Valley, maar dan moet je dus eerst LA uit. Jammer genoeg waren de files vandaag twee keer langer dan normaal (en dat schijnt al heeeel erg te zijn). Uiteindelijk begon het allemaal weer een beetje te rijden, maar het zicht was hondsberoerd; een meter of tweehonderd is aan de positieve kant.
Na een uur of twee reden we een onbestemde berg over en als bij toverslag was het droog, zonnig en warm, heel warm. Met de hand op m’n hart: binnen een tijdsbestek van tien minuten zag de wereld er volstrekt anders uit. En het werd alleen maar beter.
Toen we op Interstate 127 (north) naar Death Valley zaten, hebben we het dak van de auto gehaald, een dikke laag zonnebrandcrème (factor 50) aangebracht en een satelietzender (Sirius) met nonstop bluesmuziek aangezet. Er was vrijwel niemand op de weg. Sander kon z’n eerste 100 Miles achter het stuur met twee vingers in de neus sturen.
De omgeving was waanzinnig mooi en werd steeds beter. Ik heb nog nooit in m’n leven zoveel prachtige rotspartijen en woestijnlandschappen gezien. Het was fabuleus!
Ons onderkomen in Death Valley is als een oase: alles is fris en groen. Binnen is het ijskoud en buiten pronken onwereldse vogels met een donkerblauwe verenpracht.
Aan het eind van de dag zijn we nog naar Badwater Basin gereden. Dat is het laagste punt in de Verenigde Staten. Sander wijst op de foto naar een bord dat aangeeft waar de zeespiegel zou moeten zijn.
Door de enorme droogte verdampt het water in het meer en blijft er een witte zoutlaag liggen. Ik heb staan zingen van geluk. Wat was het allemaal prachtig.
Er was overigens niemand die het gejubel heeft gehoord, want er waait een wind over de vlakte die we in Nederland al snel het predikaat ‘orkaan’ zouden geven. Er is geen ander geluid verstaanbaar, dan de gierende wind. Je moet bovendien oppassen dat je niet wegwappert.
[Een paar jaar later blijkt het geluksgevoel van Death Valley nog steeds te bestaan. Lees maar…]
Het begon dus ver onder de normale maat en het eindigde hemels in Death Valley.
