Het is de hoogste tijd voor een persoonlijke ontboezeming. Let op: daar komt ‘ie….
Ik heb gehuppeld!
De reden voor deze ongebruikelijke lichaamsbeweging was een telefoontje van fotograaf Sander Troelstra. Hij vertelde enigszins onderkoeld dat zijn foto’s waren gelukt. Op dát belletje zat ik te wachten, want als Sander zegt dat z’n foto’s goed zijn, dan weet ik dat ze beeldschoon zijn geworden.
Slecht slapen
Sander is een bovengemiddeld talentvolle fotograaf met een schoorsteenmantel vol Zilveren Cameras. We zijn samen met de Iraanse freelance fotojournalist Mujtaba Jalali bezig om een foto-expositie in te richten. Sander en Mujtaba fotograferen en ik regel de zaken er omheen.
Het afgelopen half jaar hebben we ons het schompes gewerkt om de tentoonstelling bijzonder te maken. Het lijkt misschien niet heel erg ingewikkeld: er moeten zes krachtige portretten van vluchtelingenvrouwen komen te hangen in een Amersfoortse kerktoren. That’s all. Toch hebben we er alle drie een paar slapeloze nachten van gehad….
Foto-expositie over Ruth
Aan het concept van onze foto-expositie ligt een popsong ten grondslag. Het is een liedje van zanger/componist Stef Bos. Hij schreef een paar jaar geleden liedteksten over tien hoofdpersonen uit de Bijbel. Eén van zijn favorieten was Ruth.
Deze jonge vrouw is een emigrante pur sang. Ze reist met haar schoonmoeder naar een onbekend land waar ze een nieuw leven wil opbouwen. Dat gaat gepaard met de nodige tegenslagen, tot ze Boer Boaz tegenkomt. De liefde komt in het spel en alle verschillen blijken plotseling overbrugbaar.
De basisboodschap van ons visuele verhaal gaat dus over wederzijds respect, verdraagzaamheid en liefde. Dan gaan er deuren voor je open, denk je. Maar tussen droom en daad staan wetten in de weg en ook behoorlijk wat bezwaren.
Er was een hoop gedoe met de officiële vluchtelingenorganisaties. In eerste instantie wilden we keurig volgens alle wet- en regelgeving werken. Dat bleek een lastige weg. Erg lastig zelfs. De veiligheids- en privacyprocedures zijn zo ingewikkeld dat alles eindeloos duurt.
Vertrouwen bleek de sleutel
Gelukkig kwamen we een maand geleden in contact met vrijwilligers van een veel kleinere organisatie. Die club kon sneller schakelen en heeft een uitstekende vertrouwensrelatie met vluchtelingen. Onze redders in nood zijn heel hard aan de slag gegaan om modellen te vinden. We hadden wel een paar wensen, want het liefst wilden we vrouwen uit verschillende leeftijdsgroepen, met uiteenlopende verblijfsvooruitzichten en afwijkende nationaliteiten.
Precies een week geleden, helemaal aan het eind van de valreep, konden we de balans opmaken. En jongens wat is het mooi geworden. Het zijn weliswaar slechts zes portretten, maar stuk-voor-stuk juweeltjes. Vandaag zijn de bestanden verstuurd naar fotolab Kiekie en nu is het een week wachten op de prints. Daarna mag van mij de foto-expositie beginnen. Hoe eerder hoe beter.
Als we over twee maanden de tentoonstelling definitief sluiten en we hebben bereikt dat het gesprek over het migratievraagstuk iets liefdevoller wordt gevoerd, dan ga ik opnieuw een rondje huppelen. Echt waar!
