We hebben het ontzettend leuk, zij en ik. Vooral als we buiten zijn. Zij loopt het liefst door het park. Mijn voorkeur gaat uit naar het zand van de Soesterduinen. Maar eigenlijk maakt het niet uit waar we zijn, we vinden het vooral gezellig om dingen samen te doen. Ik houd van haar vrolijkheid en die altijd smachtende blik.

Ze kijkt niet naar andere mannen. Zelfs niet als ze hijgend in hun fluorescerende trainingspakken langs komen draven. Hetzelfde geldt overigens voor vrouwen. Haar aandacht is onverdeeld voor mij.
Nou ja, voor die grote boomtak in mijn handen eigenlijk.

‘Gooi dan, smijt ‘m weg.’

Haar staart kwispelt vrolijk en af-en-toe laat ze een diepe blaf horen.
 

 

De Baas gaat snowboarden

Ze heet Jillian. Ieder jaar komt ze een paar dagen logeren. Dit keer twee volle weken. Haar baas is op wintersport. Hij laat Jillian bij me achter met een mand, een grote zak voer en de riem. ’t Is een soort ‘leasehond’. De kosten zijn voor De Baas; ik hoef alleen de kilometers maar te maken…

Jillian is een voorbeeldig beest. Een heuse hond. Het is een teefje, maar ze gedraagt zich als een reu. Haar rechterachterpoot wordt schuin naar boven gestoken als ze een geschikte boom heeft gevonden. Bij grotere boodschappen krabt ze stoer en stevig wat klonten zand in de richting van de stank.

Indrukwekkend lichaam

Ze boezemt met haar robuuste voorkomen de meeste andere hondenbezitters angst in. De kleinste honden worden meestal opgetild en stevig tegen de borst gedrukt als mijn wandelgenoot in de buurt komt. Maar Jillian vindt andere honden niet interessant. Ik heb zelfs de indruk dat ze haar grote kop bewust afwendt van de allerkleinste soortgenoten.

“Zit, lig, stop, let op, blijf, nee!”

Luisteren doet ze ook al zo goed. Haar Echte Baas gebruikt geen hondenriem. Jillian loopt bij hem altijd los. Ze wijkt geen meter van zijn zijde. Opdrachten hoef je maar te fluisteren en ze worden stante pede uitgevoerd. Een afgetrainde politiehond zou er een voorbeeld aan kunnen nemen.
 

 

Noemenswaardige nadelen

Er kleven ook wel een paar nadelen aan deze logee. Je moet er regelmatig mee naar buiten, ook als het stormt en regent. Bij thuiskomst vormen de vieze hondenpoten een abstract schilderij in de altijd zo keurig gedweilde gang. En lekker lang uitslapen in het weekeinde gaat ook niet goed.

Gisteren is ze weer teruggegaan naar haar Baas. De rust in huis is teruggekeerd. Vanochtend heb ik geen wekker gezet.

En ik weet dat ik van alles ga missen: de pootafdrukken in de hal, haar immer smachtende blik en mijn eigen lichamelijk vermoeidheid.

Nog 351 nachtjes slapen….