Kijk, dit zijn een paar reacties op mijn vorige verhaal.

“Hee Schrijverd. Waar is de lichtvoetigheid gebleven?”

“Laat die dooie Amerikaanse auteurs toch eens rusten.”

“Kun je ook iets schrijven wat op een scheurkalender past? Gewoon iets korts en geinigs om over na te denken.”

Feedback van trouwe lezers. Pfff.

Ik kwam er ook één tegen -een lezer, bedoel ik- op weg naar de supermarkt. Ze is een stuk jonger, met wapperende krullen en zo’n betoverende lach. “Wat een leuk stukkie weer Gerard! Ik heb het gelezen. Nou ja, het eerste deel. De rest doe ik later.”

Toen wist ik het zeker: het roer moet om. Even geen schrijvers, dikke boeken, of ander intellectueel geleuter; gewoon een verhaaltje over… Ja, over wat?

Ik doe een poging.

Bestoft bezit

Mijn werkkamer is 7 bij 4 en staat afgeladen vol met CD’s, LP’s, boeken, tijdschriften, buizenradio’s, computers, boeken, ordners, transistorradio’s, fotocamera’s, boeken en een hoge toren met audio-apparatuur. En boeken dus. Denk man cave en je hebt een aardig beeld.

Ik ben heus niet trots op al dat bestofte bezit, maar ergens anders kan het ook niet staan. De architect vond het huis mooier zonder zolder.

De enige oplossing is opruimen en weggooien. Daarom reed ik gisteren met 15 immense foto-afdrukken naar het gemeentelijke inzamelpunt. Zo heet tegenwoordig de vuilnisbelt: inzamelpunt!

Die 15 foto’s hebben ooit op exposities gehangen. Ze zijn 90×90 centimeter, professioneel geprint en opgeplakt op duur verstevigingsmateriaal.

Ik ben altijd heel zuinig op die afdrukken geweest. Iedere foto zat dus keurig verpakt in een dikke, kartonnen doos. Dat maakte de lading nog imposanter. Het was om en nabij een kuub aan kunst.

Inzamelpunt kringloop

Op het inzamelpunt zit ook een dependance van het plaatselijke kringloopcentrum. Het is een roestige zeecontainer waar je al je dierbare spullen voor hergebruik kunt aanbieden. Dat leek me wel een acceptabele optie. Het zou toch zonde zijn om zo’n pracht aan wanddecoraties rechtstreeks in de verbrandingsoven te kieperen.

In de opening van de container stond een indrukwekkende opzichter. Hij had een nukkig-norse uitdrukking, een fluoriserend oranje hesje, een smoezelige zwarte overall en twee enorme werkschoenen, maat 48 of iets dergelijks.

De man torende hoog boven me uit. Hij was lang en de verhoogde bodem van de container deed de rest. 

Weg met dat karton

Ik moest natuurlijk eerst weten of er überhaupt belangstelling bestond voor mijn kunstwerken. Dat was de man met me eens. Hij gaf me met een kort bevel te kennen dat ik dat karton maar eens moest verwijderen, dan kon ‘ie tenminste zien wat ik bij me had.

Tot mijn verrassing reageerde hij positief -bijna enthousiast- op de eerste foto. “Ja, die willen we wel!” Hij graaide naar de uitgeklede foto en bracht ‘m naar achteren in de container. Daar werd hij rechtop tegen de kant gezet. De andere 14 foto’s heb ik vervolgens ook van hun zorgvuldig aangebrachte beschermlaag ontdaan en overhandigd aan de reus.

De overdracht duurde ongeveer een kwartier en in die tijd hebben we geen woord gewisseld. Ik was al m’n zinnen kwijt. De man keek wel steeds keurend naar iedere foto. Gelukkig bleef mijn ego ongeschonden. Alles mocht naar binnen.

Kritische blik

Bij foto 15 werd ik overmoedig en stapte zelf de container in. Dat bleek niet de bedoeling. “Nee”, gromde de man. Hij graaide naar mijn vierkante meter kunst, schoof ‘m voor de andere veertien exemplaren en bekeek de rij nog eens kritisch.

Blijkbaar was hij niet tevreden over de uitlijning, want zonder aarzeling trok hij zijn been naar achteren en haalde uit. ’t Was alsof ik een penalty zag tijdens een spannende derby. De man raakte met zijn gepantserde voet de zijkant van de stapel foto’s. Alles verschoof een centimeter of tien, bonkte tegen de achterwand en stond daarna strak in het gelid. De container juichte rauw.

Scoren! Maar dan wel voor de tegenpartij.

Verlies doet pijn.

“Zo”, zei de man en wees over de strak georganiseerde vuilnisbelt. “Dat karton mag in bak 3”.