Het fotoproject is afgerond, de kloosterpoorten zijn weer gesloten. Vijf weken van rennen, vliegen, hollen en ook stilstaan zijn voorbij. Het eindresultaat openbaart zich pas over een paar weken, maar ik ben nu al in de wolken.

Er verdwenen eenentwintighonderdvierenveertig kilometers in de achteruitkijkspiegel. De snelwegen in het zuiden van het land zijn allemaal bereden. De kloosterpaden en abdijlanen ken ik stuk voor stuk. Ik heb zelfs de oorverdovende stilte gehoord van een galmend claustrum.

Iedere minuut was een feestje, iedere cameraklik goed voor een kostbaar kleinood.

Storytelling

Je mag me ’s nachts wakker maken voor dit soort opdrachten. Ik houd van mensen met een levensmissie. Ze hebben een verhaal dat ik graag wil helpen doorvertellen.

De inzichten van abten, nonnen en monniken lijken extra interessant omdat hun kijk op de wereld meestal verborgen blijft achter hoge kloostermuren. Het onbekende prikkelt altijd meer dan de dagelijkse routine.

Toch kun je op je eigen straathoek ook mooie verhalen tegenkomen. Neem nou Cor. Hij woont een wijk verderop. Ik mocht hem portretteren voor een klein tijdschrift.

Cor de vrijwilliger

Cor is ver verwijderd van pijen en abdijen. Hij is midden tachtig, goedlachs en ‘vóór euthanasie’. Dat laatste moest ‘ie echt even kwijt. Ik kreeg er ook uitleg bij: ‘We zijn hier om te leven, niet om te lijden‘. Zijn huidige leven speelt zich af in een kleine Amersfoortse flat. In een vorig leven was hij de assistent van een patholoog-anatoom.

Cor is bij de tijd en praatgraag. Een radiocollega waarschuwde vooraf: “Je kunt hem moeilijk uitzetten…”

Deze levensgenieter zag de dood in alle verschijningsvormen. Tegenwoordig vangt hij mensen op die een dierbare zijn verloren. Eens per maand rijdt hij in zijn scootmobiel naar de begraafplaats en wacht op passanten die hun hart willen luchten. Cor luistert dan en onthoudt zich van adviezen. “Je moet aanvoelen wanneer zwijgen beter is.”

De taal van wolken

Op de terugweg van mijn laatste kloosterreis kwam ik langs de hei bij Ede. Er hingen donkere wolkenstraten boven het vlakke land. De hemel sprak bombastische taal zonder geluid. Eindeloze rijen wolken lieten zich drijven op het ruisen van de wind. Het leek een metafoor voor de levenslessen van de laatste weken:

zeggingskracht bestaat bij de gratie van stilte.