Onze eerste auto was een Isar, een klein doosje op wielen. Ik was zes en mocht met m’n vader mee naar de showroom in Arnhem om de kleur uit te zoeken.

Mijn voorkeur ging uit naar een lichtblauw exemplaar. M’n moeder koos voor wit, net als de verkoper. De keurige meneer had het over de latere inruilwaarde en meer van dat soort termen die ik toen nog niet begreep. Maar goed, het werd dus een witte.

 
Het autootje was net iets groter dan de Goggomobiel. Het lange lijf van mijn vader paste er maar amper in. We moesten het er mee doen, want de spaarpot was helemaal leeg.

Mijn vader had niks met auto’s. Slechts twee dingen waren belangrijk: 1. ze mochten niet zwart zijn, 2. als we naar zijn ouders reden moest de auto er pico bello uitzien.

Na dat kleine doosje ging mijn vader shoppen bij de plaatselijke garagehouder in Dinxperlo. Ik denk dat ‘ie een dozijn Simca’s heeft versleten. Het waren van die praktische auto’s met een vijfde deur en voldoende bagageruimte om de workmate, of het tuingereedschap in te gooien. Nog steeds een doosje, maar dan iets groter… Ik herinner me nog een flets, oranje geval. Ach, je kon ‘m makkelijk terugvinden op een volle parkeerplaats, dat dan weer wel.

Vandaag rijd ik voor de laatste keer naar mijn vader. Ik heb de auto keurig gepoetst.