Wolken zijn de vrienden van een fotograaf. Zelfs zonder landschap zijn de wolken vaak al genoeg.

Ik houd van onrustige luchten. Ze mogen dreigend zijn, of zwaar gekleurd, maar ook die lange straten vol donzige wattenbollen zijn prachtig. Ik ben een echte ‘wolkenman’.

Stan van Houcken schrijft in het boek ‘Reizen door Nederland‘:

Het land is soms niet meer dan een omlijsting onder aan het schouwspel om de luchten beter tot hun recht te laten komen. {….} De voortijlende wolken zijn als metaforen voor onze eigen onrust. {….} De wolken horen bij het noorden, zoals de zon hoort bij het zuiden.

De bergen- en de wolkenman

Een Afrikaan zei een tijdje geleden tegen me: “Jullie klagen dat je in Holland geen bergen hebt. Zeur niet! Kijk eens goed om je heen. Jullie wolken zijn de mooiste op aarde, daar kan geen berg tegen op.”

Soms vertegenwoordigt de tekening van de hemel ook je gevoel. Dat had ik gisteravond toen ik naar de lucht stond te kijken en me probeerde voor te stellen wat er vandaag nog zou volgen.

Het was mooi, zowel die lucht, als de dag die toen nog moest komen.

We stonden vandaag -na een eervolle kerkdienst- op een klein kerkhof in de Achterhoek. De wolken pakten zich samen, maar op ons plekje scheen de zon. Een mooie bundel licht scheen van boven naar beneden. Het was een verdrietige, maar goede dag!