In mijn vorige leven had ik een collega met twee linkerhanden. Hij kon nog geen stekker in een stopcontact duwen. Bij het geringste technische ongemak riep hij: ‘Laat de stofjassen komen!’. Dat klinkt behoorlijk badinerend, maar omdat de man over een fikse dosis zelfspot beschikte en zichzelf nooit en te nimmer spaarde, was dat enigszins neerbuigende toontje verteerbaar.

Overigens denk ik zeker te weten dat deze collega zijn onhandigheid cultiveerde. Hij deed zich steevast blonder voor dan hij in werkelijkheid was. Maar zelfs met die wetenschap bleef het een onhandige man. Ik heb hem volledig in paniek zien raken als er een nieuwe telefoon op zijn bureau werd gezet, of als de kanalen op zijn TV naar een andere plek waren verschoven.

Columns in het clubblad

Cees (zo heet hij) was een man van het woord. Ik heb nooit iemand ontmoet die bestand was tegen zijn verbale argumenten. Hij kreeg echt alles voor elkaar. Met de mond en de pen wel te verstaan. Cees mocht daarom columns schrijven in ons clubblad. Daar waren meer dan 400-duizend mensen op geabonneerd en Cees was één van de meest gelezen schrijvers. Hij gebruikte dat platform om zijn frustraties wereldkundig te maken.

Korte broek

Zo vond Cees dat mannelijke collega’s onder geen voorwaarde in een korte broek naar kantoor mochten komen. Zelfs als de mussen van het dak vielen, hield een werkende man de kuiten bedekt. Dat was de mening van Cees en dus stond er ieder jaar aan het begin van de zomer een vilein verhaal over behaarde benen in het veelgelezen magazine. In ons kantoorpand liepen alleen onwetende stagiairs met korte pijpen!

Verwrongen beeldvorming

Cees vond Almere ook een soort korte broek: niet compleet, lelijk en tochtig. Daarover schreef ‘ie vaker per jaar stukkies. Dat werd de burgemeester van Almere, mevrouw Jorritsma, te gortig. Ze heeft onze Cees goedlachs en uitgebreid gefêteerd op een rondleiding door haar stad. De actie was bedoeld om de verhalen van Cees en de verwrongen beeldvorming te doen stoppen. Ik heb de indruk dat geen van beide is gelukt.

Korenwolf en koffiepakken

Net als Almere kregen ook de Korenwolf en vacuüm verpakte koffie er regelmatig van langs. De Korenwolf hield -in de ogen van Cees- de economische vooruitgang van Limburg tegen. En het feit dat hij een pak koffie nooit kon openen zonder de inhoud door de hele keuken te knoeien, tergde Cees tot het uiterste. Maar goed, je weet inmiddels dat hij niet heel erg handig was.

Cees is tegenwoordig fulltime opa. Hij zal zijn kleinkinderen fantastisch in slaap vertellen. Geen twijfel mogelijk. Ik hoop dat hij het inmiddels ook aandurft om een paar LEGO-blokjes in elkaar te passen. Ik gun het die peuters van harte.

Gouden handen

De afgelopen dagen heb ik vaak aan Cees moeten denken. Het wemelt hier rondom het huis namelijk van mannen met gouden handen. “Een invasie van stofjassen”, hoor ik Cees framen. Ze verven het huis, leggen een nieuw dak, kappen bomen en plaveien de keien. De buurt knapt er erg van op. Ik ben blij dat de wereld uit meer dan alleen Ceesen bestaat.