Mijn man cave is erg klein. Dat hoort eigenlijk niet. Als je namelijk googelt op de droom van iedere man, dan zie je plaatjes van enorme kamers. Vaak staat er een biljarttafel, een motorfiets, of een auto ergens in een hoekje. Soms zelfs alle drie.
In ieder geval hoort er een kolossaal TV-scherm aan de muur te hangen. En natuurlijk is er een reusachtige bank aanwezig waarop je heerlijk kunt chillen.
Bij mij is dat anders. Ik heb namelijk een rommelhok. We noemen het kantoor.
Hippe nichten
Pas geleden kwamen onze drie hippe nichtjes even op bezoek. Ze liepen -per ongeluk- ook mijn ‘Herrenzimmer’ binnen. Ik zag ze schrikken. Stephanie wilde nog wat zeggen, maar hield net op tijd haar mond. Jolene en Elise waren razendsnel weer weg.
Mijn zus vertelde dat ze het er -later in de auto- ‘uitgebreid‘ over hadden gehad. Meer details kon ze niet geven, want: ‘ze wilde liever de familiebanden gezellig houden’. Nou, dan weet je het wel.
De muren van mijn heiligdom zijn volgebouwd met CD’s, LP’s, boeken, foto’s uit een ver verleden, alle kleuren Post-it herinneringen, vijf stilstaande klokken, stokoude radiotoestellen en nummerborden van voormalige auto’s. Je zult begrijpen dat het er een beetje stoffig is. En donker ook, want mijn man cave ligt op het noorden. Bovendien houd ik de luxaflex graag dicht. Dat is voor de buren. Ze zouden eens kunnen schrikken van de zooi.
Driekoningen
In het midden van al die prullaria staat mijn bureau met een computer. De vierkante meter rondom het toetsenbord is uiterst modern en opgeruimd. Daar zit ik namelijk heel veel uren en dan wil je toch iets van luxe en ruimte om je heen…
De afgelopen week heb ik van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat in Het Hok gezeten. Er moest worden gewerkt. Drie klanten wilden graag snel een nieuwe website. Je kent dat wel: nieuw jaar, nieuwe ambities, nieuwe website. Deadline: Driekoningen. Nou, het is gelukt.
Aan het eind van de rit waren m’n ogen weliswaar vierkant, er prikten venijnige spelden in mijn rug en het hoofd zat vol SSL, CSS en HTML, maar verder ging het wel.
Man cave vs. Grote Baas
Nog maar een paar jaar geleden was mijn eerste week van januari volledig voorspelbaar. De Grote Baas hield zo snel mogelijk na de jaarwisseling een Nieuwjaarsrede, rijkelijk voorzien van een vrolijk gezicht en stimulerende woorden. Aan het eind van zijn blijde boodschap kwamen er altijd nog een paar zinnetjes over ‘goed jullie best doen‘ en ‘het geld wordt steeds minder‘, maar dan dacht iedereen al aan de naderende alcohol.
Er was ook een ontbijt met de collega’s (op een onmogelijk tijdstip). En iedere middag van die eerste week eindigde met ongeveer twee aangeklede borrels waar je oneindig veel bitterballen, handjes en kleffe zoenen kreeg (of uitdeelde).
Ik mis het allemaal voor geen meter.
Geef mij maar m’n man cave en een leuke opdracht. Het begin van 2017 is voorbij gevlogen. Ik maak morgen wel even een rondje langs de buren om iedereen een gelukkig nieuwjaar te wensen. Dat zullen ze vast leuk vinden.
