Mujtaba is een reportagefotograaf met een grote maatschappelijke betrokkenheid. Zijn ouders zijn gevlucht van Afghanistan naar Iran. Daar is Mujtaba geboren en uiteindelijk ook gearresteerd, omdat hij foto’s maakte van zaken die de overheid liever verborgen hield. Nu zit ‘ie in een AZC in Nederland. Hij is hier pas zes maanden en inmiddels al drie keer -gedwongen- naar een andere plek verhuisd.

’t Zijn verbijsterende verhalen die dit soort jongens je voorschotelen. Zijn ervaringen kun je niet eens verzinnen. Hij vertelde over nachtelijke voettochten door de Iraanse bergen. En over de grenswachten die op alles schoten wat geluid maakte, of het nu verdwaalde berggeiten waren, of babies die zacht huilden in de armen van hun moeder.

Maar ’t ging ook over de erbarmelijke omstandigheden in de Nederlandse AZC’s. De afgelopen week had Mujtaba nog een zelfmoord meegemaakt. Er ging een wereld voor me open. Zijn wereld! We wonen beiden in Nederland, maar verder zijn er weinig overeenkomsten. Ik prijs mezelf gelukkig.

Mujtaba is zijn spiegelreflex kwijtgeraakt tijdens de arrestatie in Iran. De Instagramfoto’s die hij maakte tijdens zijn reis naar Europa komen uit de iPhone. Je moet maar eens kijken, ze vertellen een somber verhaal. Hij zei me: “Ik zet alle foto’s om in zwart-wit, omdat er weinig kleur in het leven van vluchtelingen zit“.

Big hug

We hadden elkaar nog niet eerder ontmoet, Mujtaba en ik. Hij stal meteen mijn hart. Toen ik netjes een hand wilde geven om me voor te stellen, sloeg hij meteen z’n armen om me heen. “You must be Gerard, thanks for inviting me“.

Als ik terugdenk aan ons gesprek lijkt het wel een droom. Deze intelligente, zachtaardige jongen met een melancholische blik in de ogen lijdt een nomadenbestaan in ons welvarende land, samen met duizenden lotgenoten. Zijn veerkracht is onbegrijpelijk.

We gaan nog veel van Mujtaba horen. Let maar op!