Er komen zonnepanelen op het dak. Dat is goed voor de toekomst van de aarde en die van m’n portemonnee. Maar de kosten gaan voor de baten uit. Eerst moet het dak vernieuwd.

Daarom kwam Sjaak deze week bij ons boven bitumen branden. Sjaak is één van de beste dakdekkers van Nederland. Hij stond gewoon hier op het huis, samen met zijn collega Robin (foto).

 
Sjaak en Robin zijn toffe gozers. Ze staan ’s ochtends lachend voor de deur (veel te vroeg). En als ze ’s avonds weg gaan hebben ze nog steeds plezier. Vriendelijke en vrolijke knullen dus.

Verzamelwoede

Je weet misschien dat ik graag verhalen verzamel. Het is mijn werk, maar ook een onverzadigbaar verlangen om mensen te laten vertellen over hun drijfveren. Anderen sparen postzegels; ik mooie belevenissen.

Deze week heb ik ontdekt dat je het best boven op een huis kunt gaan zitten voor een goed gesprek. Een beetje verheven boven de dagelijkse beslommeringen gaat interviewen als van een leien dakje (sorry, die was te makkelijk…).

Ik mocht de mannen fotograferen. Als ze er maar ‘stoer’ uit zouden zien. Zo’n wens vereist ook enige medewerking van de ‘modellen’. Ik moest de jongens dus uit hun comfortzone halen en ze laten poseren. Dat vinden dakdekkers niet het leukste werk. Het was de eerste keer dat hen deze week het lachen verging. Maar uiteindelijk deden ze keurig wat ik van ze vroeg.
 

 

Gebroken ijs

Het ijs was gebroken. Na de eerste kwetsbaarheid bleek er ruimte voor meer.

Sjaak liet zich enigszins beschroomd ontvallen dat hij vorig jaar de Tectum Award had gewonnen. Dat schijnt de meest prestigieuze prijs in de branche te zijn. Bescheidenheid siert de dakdekker.
 

 
De hoofdprijs bleek een reis naar Moldavië. Sjaak mocht daar het dak van een bejaarden- en invalidentehuis gaan vernieuwen. En plotseling zat ik met beide jongens te praten over solidariteit, maatschappelijk engagement en een betere toekomst.

Gelukkig had ik ze al verteld over die zonnepanelen, anders blijf je zo achter bij het redden van de wereld….